Parenteel van Adam
1 Adam is geboren in 4046 v. Chr.. Adam
is overleden in 3070 v. Chr., 975 of 976 jaar oud.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaaktHet verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
Adam trouwde met Eva. Zij is overleden.
Notitie: Eva is volgens de Bijbel de eerste vrouw die door God werd
gemaakt, uit een rib van de eerste man, Adam. Haar naam, eigenlijk Chavah, wordt
alleen genoemd in Genesis 3:20 en 4:1, en ook nog in 2 Korinthiërs en 1
Timotheus. Chavah is Hebreeuws voor de leven gevende, zij is met andere woorden
de stammoeder van het mensengeslacht. In de Bijbel is Eva de eerste mens die
zondigde door een vrucht te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad.
Zij deed dat op aanraden van een sprekende slang. Volgens een bepaalde joodse
traditie was Lilith de eerste vrouw van Adam. In het Oude Testament wordt Lilith
eenmaal aangeduid als "nachtspook" (Jesaja 34:14, NBG).
In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
Notitie bij Adam: Adam (’mens’) is in het scheppingsverhaal in het bijbelboek
Genesis de eerste mens. De naam ’Adam’ heeft in het Hebreeuws de gedachte van
’rood’, ’rode aarde’, en is verwant aan het Hebreeuwse woord ’adama’ = aarde. De
eerste mens is aards, uit de (rode) aarde.
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaaktHet verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
2 Azura, dochter van Adam (zie 1)
en Eva. Azura is overleden. Azura trouwde met Set. Zie 107 voor persoonsgegevens van Set.
3 Noam, dochter van Set (zie 107) en Azura (zie 2). Noam is
overleden. Noam trouwde met Enos. Zie 106
voor persoonsgegevens van Enos.
4 Mualeleth, dochter van Enos (zie 106) en Noam (zie 3). Mualeleth is
overleden. Mualeleth trouwde met Kenan. Zie 105
voor persoonsgegevens van Kenan.
Kinderen van Mualeleth en Kenan:
2 Mahalalel, geboren in 3605 v. Chr.. Volgt 5.
Kinderen van Mahalalel en Dinah:
2 Jered, geboren in 3540 v. Chr.. Volgt 6.
6 Jered is geboren in 3540 v. Chr., zoon
van Mahalalel (zie 5) en Dinah. Jered is overleden in 2710
v. Chr., 829 of 830 jaar oud. Jered trouwde met Baraka. Baraka is overleden.
Kinderen van Jered en Baraka:
7 Henoch is geboren in 3378 v. Chr., zoon
van Jered (zie 6) en Baraka. Henoch is overleden in 3013
v. Chr., 364 of 365 jaar oud. Henoch trouwde met Edna. Edna is overleden.
Kind van Henoch en Edna:
1 Metusalem, geboren in 3313 v. Chr.. Volgt 8.
Notitie bij Metusalem:
Met(h)usalem of Mat(h)usalem, ook wel aangeduid als
Methusalach of Metuselach (Hebreeuws: ??????-Metoeshelach) zou volgens de
(Hebreeuwse) Bijbel 969 jaar oud zijn geworden en daarmee de oudste persoon
aller tijden zijn. In dit boek wordt hij beschouwd als een van de
aartsvaders.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Metusalem trouwde met Edna. Edna is
overleden.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Kinderen van Metusalem en Edna:
9 Lamech is geboren in 3126 v. Chr., zoon
van Metusalem (zie 8) en Edna. Lamech is overleden in 2349
v. Chr., 776 of 777 jaar oud. Lamech trouwde met Betonos. Betonos is overleden.
Kind van Lamech en Betonos:
10 Noach is geboren in 2944 v. Chr., zoon
van Lamech (zie 9) en Betonos.
Notitie bij de geboorte van
Noach: Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noach in 2990
v.Chr. zijn geboren. De Zondvloed had volgens dezelfde bron plaats in 2390
v.Chr.
Noach is overleden in 1994 v. Chr., 949 of 950 jaar oud.
Notitie bij Noach: Op 20 maart 1991 erkende de Verenigde Staten van Amerika het
legitieme karakter van de Noachidische Geboden. De president tekende de publieke
wet 102-14 waarin staat "ethische waarden en principes zijn de basis van de
maatschappij sinds het ontstaan van de beschaving, toen ze bekend waren als de
zeven Noachidische Wetten."
Volgens het verhaal over de zondvloed in het boek Genesis, is Noach de stamvader van alle huidige mensen, omdat hij met zijn vrouw, zijn zonen Sem, Cham en Jafet en hun vrouwen, als enige de vloed overleefde.
Volgens het verhaal over de zondvloed in het boek Genesis, is Noach de stamvader van alle huidige mensen, omdat hij met zijn vrouw, zijn zonen Sem, Cham en Jafet en hun vrouwen, als enige de vloed overleefde.
De drie zonen van Noach (illustratie uit 1904)In de Bijbel wordt verteld hoe God aan Noach de opdracht gaf een ark te bouwen. Want er zou een grote vloed komen die alle leven zou vernietigen, omdat er groot onrecht en ongeloof onder de mensen was ontstaan en God er berouw van had gekregen dat Hij de mens had gemaakt.
Van elke reine diersoort moest Noach zeven mannetjes en vrouwtjes - en van elke onreine diersoort één mannetje en één vrouwtje meenemen aan boord van de ark. De ark was 300 el lang (circa 150 meter), 50 el breed (circa 25 meter), 30 el hoog (circa 15 meter), telde drie verdiepingen en was gebouwd van hout. Van binnen en van buiten moest de ark met pek worden bestreken.
Toen de bouw van de ark was voltooid, gingen Noach, zijn vrouw, zijn zonen en hun vrouwen, aan boord en sloot God de deur van de ark (Genesis 7:16). Daarna begon het veertig dagen en veertig nachten zeer hevig te regenen en ontstond er een grote vloed die alles vernietigde. Alles wat leefde kwam om, behalve Noach en zijn familie, en de dieren die bij hen in de ark waren. Honderdvijftig dagen lang werd de aarde door water bedekt. Toen begon het water te zakken en kwam de ark op de berg Ararat vast te zitten. Langzaam aan werden ook de toppen van andere bergen zichtbaar.
Na veertig dagen zond Noach er een raaf op uit om de omgeving te verkennen, maar deze bleef rondvliegen tot de aarde droog was. Vervolgens liet hij een duif los. De duif keerde echter terug omdat ze geen plek kon vinden om neer te strijken. Na zeven dagen liet Noach de duif opnieuw los. Tegen de avond kwam deze weer terug, maar dit keer met een jong olijfblad in de snavel. Zo wist Noach dat het water al behoorlijk gedaald moest zijn. Nog eens zeven dagen later liet hij de duif voor een derde maal los en ditmaal keerde deze niet terug.
Na het verlaten van de ark bracht Noach een offer aan God. God beloofde Noach dat Hij de aarde en al wat er op leefde niet meer door water zou vernietigen, en sloot een verbond met hem. Als teken van Gods verbond met Noach zou voortaan de regenboog verschijnen. Als deze aan de hemel verscheen zou God zich het verbond herinneren dat Hij met Noach had gesloten.
God gaf Noach en de zijnen de opdracht vruchtbaar te zijn en de aarde weer te bevolken. Van de drie zonen van Noach zouden alle latere mensen afstammen. Van Sem zouden de Semieten (later hoofdzakelijk de Joden en Arabieren), van Cham de Chamieten (later de mensen in Afrika en in Kanaän) en van Jafet de Jafetieten (later de mensen in Europa) afstammen.
Verder vermeldt het verhaal dat Noach na de vloed landbouwer werd en een wijngaard begon. Bij de eerste wijnoogst dronk hij te veel en ging in beschonken staat ontkleed in zijn tent liggen. Zijn zoon Cham ontdekte dit en vertelde het aan Sem en Jafet opdat ook zij naar hun naakte vader zouden komen kijken. Dezen echter bedekten, zonder te kijken, respectvol Noachs naaktheid met een mantel. Hierop werden Cham en zijn nakomelingen door Noach vervloekt en Sem en Jafet gezegend.
Kinderen van Noach en Emzara:
1 Cham. Cham is overleden.
Notitie bij Cham: Cham (Hebreeuws: ??) is een figuur uit de Bijbel. Hij is een van
de zonen van Noach, en broer van Sem en Jafet. Kus en Kanaän zouden zonen zijn
geweest van Cham.
De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
2 Jafet. Jafet is overleden.
Notitie bij Jafet: Jafet ( Jafeth[1]), (hebreeuws ????? of ????? Japeth of Japhet),
is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam komen we tegen in Genesis 5 tot en met
10. Zijn naam betekent: uitbreiding. Hij is de middelste zoon van Noach. De
oudste zoon van Noach is Sem. De jongste zoon van Noach is Cham. Tegenover zijn
vader heeft Jafet zich zeer gewetensvol gedragen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
3 Sem, geboren in 2444 v. Chr.. Volgt 11.
11 Sem is geboren in 2444 v. Chr., zoon
van Noach (zie 10) en Emzara. Sem is overleden in 1844
v. Chr., 599 of 600 jaar oud.
Notitie bij Sem: Sem is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam vinden we in Genesis 5
vers 32. Hij is de oudste zoon van Noach. Zijn naam betekent ’naam’ of ’roem’.
Op verschillende andere plaatsen in de Bijbel wordt zijn naam genoemd. Onder
andere in Genesis 6 vers 10, Genesis 7 vers 13. In Genesis 11 vers 10 tot en met
32 wordt zijn nageslacht opgesomd. Abraham, de stamvader van de joden, is uit
het nageslacht van Sem. De joden worden daarom ook wel semieten genoemd. Sem zou
eveneens de voorvader zijn van de Arabieren, Arameeërs, Assyriërs en andere
volken in het oude Midden-Oosten.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Sem trouwde met
Sedeqetelebab.
Sedeqetelebab is overleden.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Kinderen van Sem en Sedeqetelebab:
12 Arpaksad is geboren in 2344 v. Chr.,
zoon van Sem (zie 11) en Sedeqetelebab. Arpaksad is
overleden in 1904 v. Chr., 439 of 440 jaar oud. Arpaksad trouwde met Rasu Eja. Rasu is
overleden.
Kind van Arpaksad en Rasu:
1 Selach, geboren in 2307 v. Chr.. Volgt 13.
13 Selach is geboren in 2307 v. Chr.,
zoon van Arpaksad (zie 12) en Rasu Eja. Selach is overleden in
1874 v. Chr., 432 of 433 jaar oud.
Selach trouwde met Muak. Muak is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Kind van Selach en Muak:
1 Eber (Heber), geboren in 2277 v. Chr.. Volgt 14.
14 Eber (Heber) is geboren in 2277 v.
Chr., zoon van Selach (zie 13) en Muak. Eber is overleden in 1813 v.
Chr., 463 of 464 jaar oud.
Notitie bij Eber: Stamvader der Hebreeuwen
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Kinderen van Eber uit onbekende relatie:
2 Peleg, geboren in 2243 v. Chr.. Volgt 15.
15 Peleg is geboren in 2243 v. Chr., zoon
van Eber (Heber) (zie 14). Peleg is overleden in 2004 v. Chr.,
238 of 239 jaar oud.
Notitie bij Peleg: Peleg (Hebreeuws|??????|Péleg|Páleg|Péle?|Pale?|) is een van de
zonen van Heber, en een broer van Joktan. Hij komt voor in de Thora en de
Bijbel. Hij wordt onder andere genoemd in de volkerenlijst Genesis 10:22. Zijn
naam kan worden vertaald als ’verdeling’. Voor deze naam worden in de traditie
verschillende verklaringen gegeven:
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
Kinderen van Peleg uit onbekende relatie:
2 Reu, geboren in 2213 v. Chr.. Volgt 16.
16 Reu is geboren in 2213 v. Chr., zoon
van Peleg (zie 15). Reu is overleden in 1974 v. Chr.,
238 of 239 jaar oud.
Kind van Reu uit onbekende relatie:
1 Serug, geboren in 2181 v. Chr.. Volgt 17.
17 Serug is geboren in 2181 v. Chr., zoon
van Reu (zie 16). Serug is overleden in 1951 v. Chr.,
229 of 230 jaar oud. Serug trouwde met Melka. Melka is overleden.
Kind van Serug en Melka:
1 Nachor, geboren in 2151 v. Chr.. Volgt 18.
18 Nachor is geboren in 2151 v. Chr.,
zoon van Serug (zie 17) en Melka. Nachor is overleden in 2003
v. Chr., 147 of 148 jaar oud.
Kind van Nachor uit onbekende relatie:
1 Terach, geboren in 2122 v. Chr.. Volgt 19.
19 Terach is geboren in 2122 v. Chr.,
zoon van Nachor (zie 18). Terach is overleden in 1917 v. Chr.,
204 of 205 jaar oud.
Notitie bij Terach: Terach was de vader van Abraham. Het woord kan worden vertaald als
"zwerver", maar het kan ook "turahu" (wilde geit) hebben
betekend.
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Terach
trouwde met Maria. Maria is overleden.
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Kinderen van Terach en Maria:
Kind van Terach uit
onbekende relatie:
20 Abraham is geboren in 2052 v. Chr.,
zoon van Terach (zie 19) en Maria. Abraham is overleden in
1877 v. Chr., 174 of 175 jaar oud.
Notitie bij Abraham:
Abraham (Hebreeuws: ?????/Awraham, Arabisch:
?????????/Ibrahim) is een man die voorkomt in de Tenach van de joden, de Bijbel
van de christenen en de Koran van de moslims. In deze boeken wordt hij gezien
als de aartsvader van het volk Israël en Arabieren in letterlijke zin, en van
christenen en moslims in overdrachtelijke zin. Vandaar dat jodendom, christendom
en islam ook wel ’Abrahamitische religies’ worden genoemd.
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Samengevat zegt het Nieuwe Testament over Abraham:
Abraham was de stamvader van het Joodse volk , dus ook een voorvader van Jezus
Abraham werd door God geëerd
Door zijn geloof is Abraham nu in het Koninkrijk bij Christus
God is Abrahams God; daarom leeft Abraham bij God
Abraham ontving van God grote beloftes
Abraham volgde God
God zegende Abraham om zijn geloof
Abraham is de stamvader van ieder die in geloof tot God komt
Abraham in de islam
Ibrahim offert zijn zoon. In de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat
Abraham, Izaäk en Ismaël
als legendarische figuren moeten worden opgevat.Vermeld:
Abraham:
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Samengevat zegt het Nieuwe Testament over Abraham:
Abraham was de stamvader van het Joodse volk , dus ook een voorvader van Jezus
Abraham werd door God geëerd
Door zijn geloof is Abraham nu in het Koninkrijk bij Christus
God is Abrahams God; daarom leeft Abraham bij God
Abraham ontving van God grote beloftes
Abraham volgde God
God zegende Abraham om zijn geloof
Abraham is de stamvader van ieder die in geloof tot God komt
Abraham in de islam
Ibrahim offert zijn zoon. In de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat
Abraham, Izaäk en Ismaël
als legendarische figuren moeten worden opgevat.Vermeld:
| aartsvader |
Kind van Abraham en Sarah:
Kind van Abraham en Hagar:
Hagar & Ismael
2 Ismael. Ismael is overleden.
Notitie bij Ismael: Ismaël of Ismail is de oudste zoon van Abraham, geboren uit Sara’s
slavin Hagar, met wie zijn vrouw Sara hem geslachtsgemeenschap liet hebben, toen
zij kinderloos bleef. Ismaël is bekend uit de Tenach, Bijbel en Koran. Volgens
alle drie de religies is Ismaël de voorvader van de Arabieren. Tussen de
verhalen over Ismaël in de Koran enerzijds en in de Bijbel/Tenach anderzijds
bestaan opvallende parallellen, maar ook grote verschillen.
Ismaël in de Tenach en Bijbel
In de Tenach en daarmee het Oude Testament komt Hagar voor in het boek Genesis. Het boek verhaalt dat Ismaël (??????????? in het Hebreeuws) werd geboren als de oudste zoon van Abram bij zijn Egyptische slavin Hagar. Volgens het verhaal in Genesis 16 schonk Abrams vrouw Saraï haar dienstmeid Hagar aan Abram, omdat Abraham bij haar geen kinderen kon krijgen.
Nadat Hagar zwanger was geworden van Ismaël verloor ze haar respect voor Saraï omdat zij Abraham wel een zoon kon geven en Saraï niet. Saraï stuurde Hagar daarom weg naar de woestijn. Volgens Genesis werd ze daar door de engel des Heren gevonden vlakbij een bron. Deze bron kreeg de naam Lahai-roi. Nadat Hagar op verzoek van de engel weer was teruggekeerd naar Abram (inmiddels Abraham geheten) en Saraï (inmiddels Sara) kreeg ze haar zoon Ismaël, wat "God luistert" betekent.
Ook Saraï (toen inmiddels Sara) kreeg een zoon, Isaak. Volgens de joods/christelijke traditie zou Ismaël op de dag dat Isaak voor het eerst geen borstvoeding meer kreeg spottend hebben gelachen. Sara drong er toen bij Abraham op aan om Hagar en haar zoon opnieuw weg te sturen. Abraham, die veel hield van zijn eerstgeborene Ismaël, wilde daar aanvankelijk niet aan meewerken maar in een visioen gaf God hem te kennen dat dit toch moest gebeuren. God zou verder zorgen voor Ismaël en zijn moeder. Ismaël en Hagar werden daarop door Sara weggestuurd de woestijn Berseba in. Toen het water dat ze meegekregen hadden op was, legde Hagar Ismaël onder een struik neer en ging op een kleine afstand zitten omdat ze niet kon aanzien hoe haar kind stierf. God hoorde Ismaël huilen en een engel van God riep Hagar toe om verder te gaan met de jongen. Op dat moment werden de ogen van Hagar geopend en zag ze een waterput. Zo werden de jongen en zijn moeder gered (Genesis 21). Volgens Genesis werd Ismaël een geoefend boogschutter die in de woestijn bleef wonen. Zijn moeder vond voor hem een vrouw uit Egypte. Hij zou de vader van 12 prinsen worden die ieder een eigen koninkrijk zouden stichten. Volgens de traditie waren dit de 12 stammmen van de latere Arabieren. Verder zouden zijn nakomelingen in voortdurende strijd met elkaar en hun verdere familie (de nakomelingen van Isaak de latere Israelieten) leven (Gen 16 en verder).
Nog eenmaal hadden Isaak en Ismaël contact met elkaar: toen hun vader Abraham overleden was begroeven ze hem samen in Hebron.
Ismaël in de Koran
Abraham offert zijn zoon In de Koran was Ismaël (in het Arabisch ?????? genoemd), zoals ook in Genesis verteld wordt, de eerstgeboren (wettige) zoon van Abraham. Abraham kreeg Ismaël bij zijn vrouw Hagar. Ismaël wordt in de Koran beschouwd als een profeet van God.
Volgens de Koran werd een zoon, meestal wordt in de moslimtraditie aangenomen dat het Ismaël betreft maar er wordt geen specifieke naam genoemd, bijna geofferd door Abraham, maar op het allerlaatst gered. De bereidheid van Abraham om zijn zoon aan God te offeren wordt door moslims elk jaar gevierd in het offerfeest (vergelijk het joods/christelijke verhaal van aartsvader Isaak). In de hadith wordt Ismaël wel bij name genoemd door Mohammed als offerzoon.
Volgens de islam werden Ismaël en zijn moeder Hagar naar de woestijn op het Arabisch schiereiland gestuurd op bevel van God. Ismaël en zijn moeder kwamen zonder drinkwater terecht in Mekka. Het vertwijfelde rennen van Hagar op zoek naar water terwijl Ismaël huilend op de grond lag, leidde tot het op miraculeuze wijze ontspringen van een waterbron doordat Ismaël met zijn voeten in het zand wreef. Deze bron heet Zamzam. Ismaël hielp uiteindelijk zijn vader om de Ka’aba te herbouwen in Mekka, die eerder door Adam was gebouwd, maar was vervallen.
Moslims geloven dat Ismaël vlakbij de Ka’aba is begraven op de grond van de Al-Masjid al-Haram.
Ismaël in het Boek van Mormon
Ismaël is tevens een persoon uit het boek van Mormon, een heilig boek voor de leden van Mormoonse kerk.
De Mormoonse aartsvader Lehi stuurt zijn zoons na de moord op hun oom Laban terug naar Jeruzalem om Ismaël te smeken om met zijn dochters mee te vluchten. Zijn familie was door God uitverkoren (1 Nephi 7:2) om met Lehi’s familie te trouwen. Hij had 5 dochters en minstens twee zoons (1 Nephi 7:6). Laman, Lemuel, Sam, Nephi en Zoram trouwden elk 1 van Ismaëls dochters (1 Nephi 16:7). Ismaël overleed gedurende hun reis door de woestijn en werd begraven in een plaats, die Nahom genoemd werd.
Er zijn naast het Book van Mormon geen andere bewijzen van het historisch bestaan van deze Ismaël, maar omstreeks dezelfde tijd komt er een Ismaël in de Bijbel voor: degene die in dezelfde tijd de moord op de Babelse gouverneur Gedalyah pleegde.
Ismaël in de Tenach en Bijbel
In de Tenach en daarmee het Oude Testament komt Hagar voor in het boek Genesis. Het boek verhaalt dat Ismaël (??????????? in het Hebreeuws) werd geboren als de oudste zoon van Abram bij zijn Egyptische slavin Hagar. Volgens het verhaal in Genesis 16 schonk Abrams vrouw Saraï haar dienstmeid Hagar aan Abram, omdat Abraham bij haar geen kinderen kon krijgen.
Nadat Hagar zwanger was geworden van Ismaël verloor ze haar respect voor Saraï omdat zij Abraham wel een zoon kon geven en Saraï niet. Saraï stuurde Hagar daarom weg naar de woestijn. Volgens Genesis werd ze daar door de engel des Heren gevonden vlakbij een bron. Deze bron kreeg de naam Lahai-roi. Nadat Hagar op verzoek van de engel weer was teruggekeerd naar Abram (inmiddels Abraham geheten) en Saraï (inmiddels Sara) kreeg ze haar zoon Ismaël, wat "God luistert" betekent.
Ook Saraï (toen inmiddels Sara) kreeg een zoon, Isaak. Volgens de joods/christelijke traditie zou Ismaël op de dag dat Isaak voor het eerst geen borstvoeding meer kreeg spottend hebben gelachen. Sara drong er toen bij Abraham op aan om Hagar en haar zoon opnieuw weg te sturen. Abraham, die veel hield van zijn eerstgeborene Ismaël, wilde daar aanvankelijk niet aan meewerken maar in een visioen gaf God hem te kennen dat dit toch moest gebeuren. God zou verder zorgen voor Ismaël en zijn moeder. Ismaël en Hagar werden daarop door Sara weggestuurd de woestijn Berseba in. Toen het water dat ze meegekregen hadden op was, legde Hagar Ismaël onder een struik neer en ging op een kleine afstand zitten omdat ze niet kon aanzien hoe haar kind stierf. God hoorde Ismaël huilen en een engel van God riep Hagar toe om verder te gaan met de jongen. Op dat moment werden de ogen van Hagar geopend en zag ze een waterput. Zo werden de jongen en zijn moeder gered (Genesis 21). Volgens Genesis werd Ismaël een geoefend boogschutter die in de woestijn bleef wonen. Zijn moeder vond voor hem een vrouw uit Egypte. Hij zou de vader van 12 prinsen worden die ieder een eigen koninkrijk zouden stichten. Volgens de traditie waren dit de 12 stammmen van de latere Arabieren. Verder zouden zijn nakomelingen in voortdurende strijd met elkaar en hun verdere familie (de nakomelingen van Isaak de latere Israelieten) leven (Gen 16 en verder).
Nog eenmaal hadden Isaak en Ismaël contact met elkaar: toen hun vader Abraham overleden was begroeven ze hem samen in Hebron.
Ismaël in de Koran
Abraham offert zijn zoon In de Koran was Ismaël (in het Arabisch ?????? genoemd), zoals ook in Genesis verteld wordt, de eerstgeboren (wettige) zoon van Abraham. Abraham kreeg Ismaël bij zijn vrouw Hagar. Ismaël wordt in de Koran beschouwd als een profeet van God.
Volgens de Koran werd een zoon, meestal wordt in de moslimtraditie aangenomen dat het Ismaël betreft maar er wordt geen specifieke naam genoemd, bijna geofferd door Abraham, maar op het allerlaatst gered. De bereidheid van Abraham om zijn zoon aan God te offeren wordt door moslims elk jaar gevierd in het offerfeest (vergelijk het joods/christelijke verhaal van aartsvader Isaak). In de hadith wordt Ismaël wel bij name genoemd door Mohammed als offerzoon.
Volgens de islam werden Ismaël en zijn moeder Hagar naar de woestijn op het Arabisch schiereiland gestuurd op bevel van God. Ismaël en zijn moeder kwamen zonder drinkwater terecht in Mekka. Het vertwijfelde rennen van Hagar op zoek naar water terwijl Ismaël huilend op de grond lag, leidde tot het op miraculeuze wijze ontspringen van een waterbron doordat Ismaël met zijn voeten in het zand wreef. Deze bron heet Zamzam. Ismaël hielp uiteindelijk zijn vader om de Ka’aba te herbouwen in Mekka, die eerder door Adam was gebouwd, maar was vervallen.
Moslims geloven dat Ismaël vlakbij de Ka’aba is begraven op de grond van de Al-Masjid al-Haram.
Ismaël in het Boek van Mormon
Ismaël is tevens een persoon uit het boek van Mormon, een heilig boek voor de leden van Mormoonse kerk.
De Mormoonse aartsvader Lehi stuurt zijn zoons na de moord op hun oom Laban terug naar Jeruzalem om Ismaël te smeken om met zijn dochters mee te vluchten. Zijn familie was door God uitverkoren (1 Nephi 7:2) om met Lehi’s familie te trouwen. Hij had 5 dochters en minstens twee zoons (1 Nephi 7:6). Laman, Lemuel, Sam, Nephi en Zoram trouwden elk 1 van Ismaëls dochters (1 Nephi 16:7). Ismaël overleed gedurende hun reis door de woestijn en werd begraven in een plaats, die Nahom genoemd werd.
Er zijn naast het Book van Mormon geen andere bewijzen van het historisch bestaan van deze Ismaël, maar omstreeks dezelfde tijd komt er een Ismaël in de Bijbel voor: degene die in dezelfde tijd de moord op de Babelse gouverneur Gedalyah pleegde.
21 Isaak is geboren in 1952 v. Chr., zoon
van Abraham (zie 20) en Sarah. Isaak is overleden in 1772
v. Chr., 179 of 180 jaar oud.
Isaak en Rebecca
Notitie bij Isaak: Izaäk, ook wel gespeld als Isaäk, Izak of Jitschak (Hebreeuws:
"???????" ) (Arabisch: "?????" ?Is?aq), is de tweede aartsvader en de enige zoon
die Abraham bij zijn vrouw Sara kreeg. Hij is de vader van Jakob en Esau
(Genesis 21:26]). Hij zou op de berg Moria (Tempelberg)door zijn vader geofferd
worden, maar werd door Gods tussenkomst gered. Hij wordt in de Bijbel als een
nomadenvorst voorgesteld. Tevens komt hij verschillende malen in de Koran
voor.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
[bewerken] Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Isaak trouwde met Rebekka. Rebekka is overleden.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
[bewerken] Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Notitie bij Rebekka:
Rebekka (Hebreeuws: "????" Rivkah) is een persoon die
voorkomt in het Bijbelboek Genesis van de Hebreeuwse Bijbel, ze was de vrouw van
Izaäk, en de moeder van Jakob en Esau. Daarnaast was Rebekka de zus van Laban,
de vader van Lea en Rachel, de vrouwen van Rebekka’s zoon Jakob. Abraham, de
vader van Izaäk, heeft haar door zijn knecht uit zijn geboortestreek laten
halen, zodat Izaäk niet hoefde te trouwen met een vrouw uit Kanaän, waar ze
inmiddels woonden. De knecht was naar Aram-Naharaïm gegaan en was met zijn 10
kamelen gestopt bij een waterput. Hij had besloten het meisje mee te nemen dat
niet alleen hem maar ook de kamelen te drinken wilde geven. En dat werd Rebekka
(Genesis 24).
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Kinderen van Isaak en Rebekka:
Notitie bij Jacob: Jakob, Jacob of Ja’akow (Hebreeuws: ????, Arabisch ????? Ya?qub),
later ook Israël genoemd, is in de Tenach en de Bijbel de derde aartsvader, de
kleinzoon van Abraham en de zoon van Isaäk en Rebekka. Hij is de stamvader van
de Israëlieten, waarvan de oorspronkelijke twaalf stammen uit zijn twaalf zoons
ontstaan zijn. Later zijn er wat wijzigingen in de stammen geweest, waarbij
onder meer de beide zoons van Jozef een eigen stam kregen. Het Bijbelboek
Genesis bevat in de hoofdstukken 25-50 Jakobs volledige levensgeschiedenis, met
een scherpe karaktertekening. Ook komt hij verschillende malen in de Koran
voor.
Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië.
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent.
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27).
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJ akob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd.
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.
Jacob:
Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië.
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent.
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27).
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJ akob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd.
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.
(1) trouwde met Lea. Lea is overleden.
Jacob en Lea bij de put
Notitie bij Lea: Lea is een van de vrouwen van Jakob uit de Bijbel. Zij was de
dochter van Laban en de oudere zuster van Rachel. Jakob was met beide zusters
getrouwd, maar hij hield het meest van Rachel. Lea was de moeder van Ruben,
Simeon, Levi, Juda, Issachar, Zebulon. Dina is de enige bekende dochter van
Jakob die in de Bijbel genoemd wordt. Hij zou er meer hebben gehad. De zonen van
Lea zouden later, samen met die van Rachel, de stamvaders worden van twaalf
Israëlitische stammen, vandaar dat Lea (evenals Rachel) door de Israëlieten als
stammoeder werd beschouwd.
(2) trouwde met Rachel. Rachel is overleden.
Jacob en Rachel
Notitie bij Rachel: Rachel was de vrouw van de aartsvader Jakob en de moeder van Jozef
en Benjamin. Uit het Bijbelboek Genesis blijkt dat Jakob Rachel meer lief had
dan zijn eerste vrouw Lea. Rachel en Lea hadden een slechte onderlinge band. De
voornaamste reden hiervan is dat Rachel voor langere tijd onvruchtbaar was. Lea
daarentegen werd meerdere malen moeder. Uiteindelijk baarde Rachel alsnog haar
twee zonen, Jozef en Benjamin. Zij stierf bij de geboorte van haar jongste zoon.
De Israëlieten beschouwden haar als stammoeder (vlg. Ruth 4:11). Ze was de
tweede dochter van Laban (na Lea), de broer van Jakobs moeder Rebekka. Rachel
was dus een nicht van Jakob.
(3) trouwde met Bilha. Bilha is overleden.
Notitie bij Bilha: Bilha was een vrouw van Jakob. Zij was een slavin van Laban. Hij
gaf haar aan zijn dochter Rachel toen ze met Jakob trouwde. Omdat Rachel geen
kinderen kreeg gaf ze Jakob haar slavin Bilha tot vrouw. Ze gaf hem twee zonen,
Dan en Naftali. Later kreeg Rachel zelf twee kinderen, Jozef en
Benjamin.
Jacob en Rachel
(4) trouwde met Zilpa. Zilpa is overleden.
Notitie bij Zilpa: Zilpa was een van de vrouwen van Jakob. Zij was een slavin van
Laban. Hij gaf Zilpa aan zijn dochter Lea toen ze met Jakob trouwde. Toen Lea
geen kinderen meer kon krijgen gaf ze Zilpa aan Jakob als vrouw. Zij gaf hem
twee zonen: Gad en Aser.
Kinderen van Jacob en Lea:
Kinderen van Jacob en Rachel:
Kinderen van Jacob en Bilha:
Kinderen van Jacob en Zilpa:
1 Ruben Van Israel, geboren vóór 1805
v. Chr.. Ruben is overleden.
Notitie bij Ruben: Ruben was de oudste zoon van de Bijbelse aartsvader Jakob (Gen.
29:32). Rubens moeder Lea presenteerde Ruben als eerstgeborene aan Jakob in de
hoop dat hij haar zou verkiezen boven Rachel. Zijn naam betekent in het
Hebreeuws: zie, een zoon (ru = ’zie een’/ ben = ’zoon
van’).
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
2 Simeon Van Israel, geboren vóór 1805
v. Chr.. Simeon is overleden.
Notitie bij Simeon: Simeon (Hebr.:?????? Sjiem’on of Sim?ôn) is in de Tenach, na
Ruben, de tweede zoon van Jakob en vader van een van de twaalf stammen van
Israël. Zijn moeder is Lea. De Hebreeuwse betekenis van de naam is: hij die
luistert of hij wordt verhoord.
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
3 Levi Van Israel, geboren vóór 1805 v.
Chr.. Levi is overleden.
Notitie bij Levi: De stam Levi bezat als enige geen grondgebied in Kanaän, het land
waar de Israëlieten woonden. In plaats daarvan droegen zij zorg voor het
heiligdom. Tijdens de 40 jaar dat de Israëlieten als nomaden in de woestijn
rondtrokken verzorgden de Levieten het vervoer van de Tabernakel, het eerste
heiligdom voor JHWH, dat bij iedere tussenstop werd opgebouwd. Nadat de
Tabernakel vervangen was door de Tempel van Salomo werden de Levieten aangesteld
als bewakers, schatbewaarders en tempelmusici. Ook waren er Levieten die als
rechters functioneerden.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
4 Juda Van Israel, geboren in 1805 v. Chr.. Volgt 24.
5 Issachar Van Israel, geboren na 1805
v. Chr.. Issachar is overleden.
Notitie bij Issachar:
De naam Issachar of Issakar betekent "huurling" of "er is
loon". De naam komt in de Bijbel voor als:
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
6 Zebulon Van Israel, geboren na 1805
v. Chr.. Zebulon is overleden.
Notitie bij Zebulon:
Zebulon is de naam van een van de twaalf zonen van Jakob (de
zesde zoon, dit staat vermeldt in Genesis 35 vers 23). Zijn moeder heette Lea,
en was de eerste vrouw van Jacob. Zebulon was Lea’s jongste kind aangezien zijn
andere halfbroers een andere moeder hadden. Er is ook een 12e eeuwse joodse stam
naar hem vernoemd, die zijn herkomst uit de aartsvaders
afleidde.
7 Dinah Van Israel, geboren na 1805 v.
Chr.. Dinah is overleden.
Notitie bij Dinah: Dina is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel uit het Bijbelboek
Genesis. Ze was de dochter van aartsvader Jakob bij zijn vrouw Lea.
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Het bloedbad te Sichem
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
de verkrachting van Dina
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
8 Jozef Van Israel, geboren in Egypte. Volgt 23.
9 Benjamin Van Israel. Benjamin is
overleden.
Notitie bij Benjamin:
Benjamin is in de Hebreeuwse Bijbel de jongste zoon van
Jakob en Rachel en was na Jozef de geliefde zoon van Jakob. Moeder Rachel stierf
na zijn geboorte. Zij noemde haar zoon aanvankelijk Ben-Oni, wat "Zoon van
(mijn) smart" betekent. Zijn vader veranderde dit in Ben-Jamin, wat "Zoon van de
rechterhand" of "Zoon van geluk" betekent. Naar hem werd de stam Benjamin, één
van de stammen van Israël genoemd. De Benjaminieten hadden een gebied van ca. 40
kilometer breed tussen Juda en Efraïm. Saul, Israëls eerste koning, was een
Benjaminiet. Na de scheuring van Israël behoorde de stam van Benjamin tot het
Koninkrijk Juda.
10 Dan Van Israel. Dan is overleden.
Notitie bij Dan: Dan was volgens de Bijbel een van de zonen van de Israëlitische
aartsvader Jakob. Zijn nakomelingen vormden de stam Dan en kregen na de intocht
in het beloofde land het noorden in bezit als stamgebied.
11 Naftali Van Israel. Naftali is
overleden.
Notitie bij Naftali:
Naftali was de 6e van de twaalf zonen van Jakob oftewel
Israel. In de bijbel staat dat de moeder van Naftali Bilha was, de dienstmaagd
van Jakobs tweede vrouw Rachel. Naftali was de tweede zoon van Bilha, de slavin
van Rachel, die zelf geen kinderen baarde (Genesis
30).
12 Aser Van Israel. Aser is overleden.
Notitie bij Aser: Aser is in het Bijbelboek Genesis een van de zonen van Jakob en
Zilpa, de slavin van Lea, en de stamvader van de Joodse stam Aser.
Zijn naam komt van het Hebreeuwse Asjar, wat "voorspoedig, gezegend" betekent.
Op zijn sterfbed zegent Jakob Aser door te zeggen dat hij, afhankelijk van de gebruikte vertaling, "vette spijzen en koninklijke lekkernijen zal leveren", danwel "een dienaar van koningen zal zijn".
Zijn naam komt van het Hebreeuwse Asjar, wat "voorspoedig, gezegend" betekent.
Op zijn sterfbed zegent Jakob Aser door te zeggen dat hij, afhankelijk van de gebruikte vertaling, "vette spijzen en koninklijke lekkernijen zal leveren", danwel "een dienaar van koningen zal zijn".
13 Gad Van Israel. Gad is overleden.
Notitie bij Gad: Gad is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel (Bijbelboek Genesis).
Zijn moeder heette Zilpa. Zijn naam betekent "geluk" of "de gelukkige". Gad was
de eerste zoon van Zilpa, en de zesde zoon van Jakob. (Genesis 29-30) Toen Lea
zag dat ze geen kinderen meer kon krijgen, gaf ze haar bediende aan Jakob als
zijn vrouw. (Genesis 30:9). Hij wordt genoemd als de naamgever van de stam
Gad.
Gad is ook de naam van een profeet die genoemd wordt in 2 Samuel 24.
Gad is ook de naam van een profeet die genoemd wordt in 2 Samuel 24.
23 Jozef Van Israel is geboren in Egypte, zoon van Jacob Van Israel (zie 22)
en Rachel. Jozef is overleden.
Notitie bij Jozef: Jozef, Joseef of Yusuf is een personage uit de Tenach, de Bijbel
en de Koran. Hij is de zoon van Jakob en Rachel. In de Koran is hij een profeet.
Het verhaal van Jozef wordt in Genesis 37-50 beschreven, en in Soera Jozef.
Daarnaast wordt hij ook genoemd in Soera Het Vee als in Soera
Vergever.
Het verhaal van Jozef
Jozef werd door zijn broers gehaat, omdat hun vader, Jakob, meer van hem hield dan van hen. Bovendien had Jozef bijzondere dromen die zijn broers niet zinden. Op zekere dag wordt Jozef er door Jakob op uit gestuurd om te kijken hoe het zijn broers vergaat, die op dat ogenblik de kudde hoeden bij Sichem. Terwijl Jozef op weg gaat, blijken zijn broers het plan te hebben opgevat hem te doden. Ruben, zijn oudste broer, blijkt daar bezwaar tegen te hebben, want hij wil niet dat er bloed zal vloeien. Als Jozef zijn broers bereikt, wordt hij daarom in een droge put gegooid, en wat later aan Midjanitische kooplui verkocht, die met een Ismaëlitische karavaan op weg zijn naar Egypte.
In Egypte komt hij in dienst van Potifar, een hoffunctionaris. Hij krijgt al gauw een leidinggevende positie in het huis van zijn meester. De vrouw van Potifar probeert hem te verleiden. Jozef gaat hier niet op in, waarna de vrouw hem beschuldigt van een verleidingspoging. Potifar gooit Jozef dan in de gevangenis.
Ook in de gevangenis krijgt Jozef al spoedig een taak. Tijdens zijn gevangenschap verklaart hij de dromen van twee andere gevangenen: de opperschenker en de opperbakker die bij de farao in onmin zijn geraakt: hij voorspelt dat de bakker ter dood zal worden gebracht en dat de schenker in functie zal worden hersteld. De voorspelling komt uit.
Als later de farao een droom heeft, adviseert de schenker Jozef te roepen. Jozef moet vervolgens ook de dromen van de farao uitleggen. Door zijn betrouwbaarheid en ijver benoemt de farao hem tot grootvizier. Hij krijgt een nieuwe naam - Safenat–Paneach - en een vrouw - Asnat. In die hoedanigheid laat hij graanvoorraden aanleggen, omdat de dromen van de farao er op wijzen dat er na zeven jaren van overvloed, zeven jaren van schaarste en hongersnood zullen volgen. Als eenmaal de schaarse jaren aanbreken, blijkt dit niet tot Egypte beperkt te blijven, ook Kanaän zucht eronder. Als Jozefs broers naar Egypte komen om graan te kopen, nodigt Jozef zijn familie uit om zich te vestigen in de Egyptische provincie Gosen. In de vierhonderd jaar dat de familie in het land Gosen verblijft zal deze aangroeien tot het volk der Israëlieten.
Jozefs kinderen
Jozefs vrouw Asnat schenkt hem twee kinderen, Manasse en Efraïm. Hun afstammelingen worden als aparte stammen van Israël beschouwd. Als Jakob de zoons op zijn sterfbed zegent, geeft hij de jongste zoon - Efraïm - de voorkeurspositie.
Jozef in de Koran
In de Koran is Jozef een profeet. Soera Jozef geeft het verhaal als een exempel. Volgens de soera is in het verhaal een les voor mensen van begrip. Het benadrukt dat het verhaal niet verzonnen is. Sterker dan in de Bijbel verbindt de Koran de wil van God met de gebeurtenissen in het leven van Jozef. Daarnaast wordt hij ook genoemd in Soera Het Vee als in Soera Vergever.
Historische context
Er bestaan speculaties dat farao Thoetmosis IV de farao uit het verhaal van Jozef is. Thoetmosis IV stond bekend als een dromer. Hij liet de droomstele oprichten tussen de voorpoten van de Sfinx van Gizeh, die symbool stond voor Re-Herachte, de zonnegod. Deze zou hem in een droom hebben gevraagd hem van al het zand te ontdoen dat hem bijna had bedolven. Als dank hiervoor zou Thoetmosis koning worden.
Achmed Osman, een Egyptisch journalist, claimt in zijn boek Out of Egypt dat Jozef dezelfde is als de Egyptische Yuya, wiens mummie in de twintigste eeuw opgegraven werd in het Dal der Koningen. Twee generaties na Thoetmosis IV startte de revolutionaire en bevlogen farao Achnaton de eerste monotheïstische religie. Achnaton zou Yuya persoonlijk hebben gekend. De visies van Osman worden in Egyptologische kringen echter grotendeels afgewezen en bekritiseerd als onwetenschappelijk.
Het verhaal van de zeven vette en magere jaren toont overeenkomsten met het verhaal van Khnum en de zeven magere jaren uit de Egyptische mythologie.
Jozef trouwde met Asnath. Asnath is
overleden.
Het verhaal van Jozef
Jozef werd door zijn broers gehaat, omdat hun vader, Jakob, meer van hem hield dan van hen. Bovendien had Jozef bijzondere dromen die zijn broers niet zinden. Op zekere dag wordt Jozef er door Jakob op uit gestuurd om te kijken hoe het zijn broers vergaat, die op dat ogenblik de kudde hoeden bij Sichem. Terwijl Jozef op weg gaat, blijken zijn broers het plan te hebben opgevat hem te doden. Ruben, zijn oudste broer, blijkt daar bezwaar tegen te hebben, want hij wil niet dat er bloed zal vloeien. Als Jozef zijn broers bereikt, wordt hij daarom in een droge put gegooid, en wat later aan Midjanitische kooplui verkocht, die met een Ismaëlitische karavaan op weg zijn naar Egypte.
In Egypte komt hij in dienst van Potifar, een hoffunctionaris. Hij krijgt al gauw een leidinggevende positie in het huis van zijn meester. De vrouw van Potifar probeert hem te verleiden. Jozef gaat hier niet op in, waarna de vrouw hem beschuldigt van een verleidingspoging. Potifar gooit Jozef dan in de gevangenis.
Ook in de gevangenis krijgt Jozef al spoedig een taak. Tijdens zijn gevangenschap verklaart hij de dromen van twee andere gevangenen: de opperschenker en de opperbakker die bij de farao in onmin zijn geraakt: hij voorspelt dat de bakker ter dood zal worden gebracht en dat de schenker in functie zal worden hersteld. De voorspelling komt uit.
Als later de farao een droom heeft, adviseert de schenker Jozef te roepen. Jozef moet vervolgens ook de dromen van de farao uitleggen. Door zijn betrouwbaarheid en ijver benoemt de farao hem tot grootvizier. Hij krijgt een nieuwe naam - Safenat–Paneach - en een vrouw - Asnat. In die hoedanigheid laat hij graanvoorraden aanleggen, omdat de dromen van de farao er op wijzen dat er na zeven jaren van overvloed, zeven jaren van schaarste en hongersnood zullen volgen. Als eenmaal de schaarse jaren aanbreken, blijkt dit niet tot Egypte beperkt te blijven, ook Kanaän zucht eronder. Als Jozefs broers naar Egypte komen om graan te kopen, nodigt Jozef zijn familie uit om zich te vestigen in de Egyptische provincie Gosen. In de vierhonderd jaar dat de familie in het land Gosen verblijft zal deze aangroeien tot het volk der Israëlieten.
Jozefs kinderen
Jozefs vrouw Asnat schenkt hem twee kinderen, Manasse en Efraïm. Hun afstammelingen worden als aparte stammen van Israël beschouwd. Als Jakob de zoons op zijn sterfbed zegent, geeft hij de jongste zoon - Efraïm - de voorkeurspositie.
Jozef in de Koran
In de Koran is Jozef een profeet. Soera Jozef geeft het verhaal als een exempel. Volgens de soera is in het verhaal een les voor mensen van begrip. Het benadrukt dat het verhaal niet verzonnen is. Sterker dan in de Bijbel verbindt de Koran de wil van God met de gebeurtenissen in het leven van Jozef. Daarnaast wordt hij ook genoemd in Soera Het Vee als in Soera Vergever.
Historische context
Er bestaan speculaties dat farao Thoetmosis IV de farao uit het verhaal van Jozef is. Thoetmosis IV stond bekend als een dromer. Hij liet de droomstele oprichten tussen de voorpoten van de Sfinx van Gizeh, die symbool stond voor Re-Herachte, de zonnegod. Deze zou hem in een droom hebben gevraagd hem van al het zand te ontdoen dat hem bijna had bedolven. Als dank hiervoor zou Thoetmosis koning worden.
Thoetmosis IV in het Luxor museum
Achmed Osman, een Egyptisch journalist, claimt in zijn boek Out of Egypt dat Jozef dezelfde is als de Egyptische Yuya, wiens mummie in de twintigste eeuw opgegraven werd in het Dal der Koningen. Twee generaties na Thoetmosis IV startte de revolutionaire en bevlogen farao Achnaton de eerste monotheïstische religie. Achnaton zou Yuya persoonlijk hebben gekend. De visies van Osman worden in Egyptologische kringen echter grotendeels afgewezen en bekritiseerd als onwetenschappelijk.
Het verhaal van de zeven vette en magere jaren toont overeenkomsten met het verhaal van Khnum en de zeven magere jaren uit de Egyptische mythologie.
Kinderen van Jozef en Asnath:
1 Manasse (stamvader) Van Israel,
geboren in Egypte. Manasse is
overleden.
+Van+Israel.jpg)
Manasse (stamvader) Van Israel
Notitie bij Manasse:
Manasse is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel. Hij was de
eerste zoon van Jozef die geboren werd in Egypte (Genesis 41:52; 46:20). Manasse
werd, net als zijn jongere broer Efraïm verwekt bij Asnat, een dochter van de
Egyptische priester Potifera die priester was in Heliopolis. Jozef noemde zijn
zoon Manasse omdat God hem al zijn ellende en het gemis van zijn familie had
doen vergeten. In Genesis 48 staat dat Jozef samen met zijn zonen naar zijn
vader Jakob ging, die niet meer lang te leven had. Jakob vertelde toen dat hij
dat God aan hem was verschenen in Luz, in het land Kanaän, hem daar had gezegend
en had gezegd dat er een groot aantal volken uit hem zou voortkomen; zijn
nakomelingen zouden voor altijd het land Palestina in bezit krijgen. Vervolgens
zei Jakob dat de twee zoons van Jozef als zijn eigen zoons zouden gelden. Toen
hij zag dat ze waren meegekomen, liet hij hen dichterbij komen om hen te
zegenen. Jozef stelde ze zo voor zijn slechtziende vader op, dat Manasse, de
oudste, onder Jakobs rechterhand zou worden gezegend en Efraïm onder de linker.
Jakob kruiste echter zijn armen, zodat de zegen andersom terecht zou komen.
Jozef meende te moeten ingrijpen door zijn vaders handen om te wisselen; het was
gewoonte om de oudste zoon de grootste zegen te geven. Jakob wist echter wat hij
deed. Hij stelde Efraïm vóór Manasse en zei dat hij een machtiger
nakomelingenschap zou krijgen. Deze nakomelingen zouden later bekend worden als
de stam Efraïm, die de meest dominante van het Koninkrijk Israël zou worden.
“Efraïm” wordt dan ook soms als aanduiding voor het gehele Israëlitische gebied
van die tijd gebruikt.
Het bijbelboek Genesis meldt dat Manasse in ieder geval een zoon heeft gehad, Machir, en ook kleinzonen.
Het bijbelboek Genesis meldt dat Manasse in ieder geval een zoon heeft gehad, Machir, en ook kleinzonen.
2 Efraïm Van Israel, geboren in Egypte. Efraïm is overleden.
Notitie bij Efraïm: Efraïm is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel. Hij was de tweede
zoon van Jozef die geboren werd in Egypte (Genesis 41:52; 46:20).
Efraïm werd net als zijn oudere broer Manasse verwekt bij Asnat, de dochter van Potifera, priester van On ofwel Heliopolis, ten tijde dat Jozef diende aan het hof van de Egyptische farao. De farao had Jozef als onderkoning aangesteld, hem de naam Safenat-Paneach gegeven en Asnat als vrouw. Jozef noemde zijn tweede zoon Efraïm “want (zeide hij): God heeft mij vruchtbaar gemaakt in het land mijner ellende” (Genesis 41:52); de naam Efraïm klinkt als Hebreeuws voor “tweemaal vruchtbaar”.
In Genesis 48 staat dat Jozef samen met zijn zonen naar zijn vader Jakob ging, die niet meer lang te leven had. Jakob vertelde toen dat hij dat God aan hem was verschenen in Luz, in het land Kanaän, hem daar had gezegend en had gezegd dat er een groot aantal volken uit hem zou voortkomen; zijn nakomelingen zouden voor altijd het land Israël in bezit krijgen. Vervolgens zei Jakob dat de twee zoons van Jozef als zijn eigen zoons zouden gelden. Toen hij zag dat ze waren meegekomen, liet hij hen dichterbij komen om hen te zegenen. Jozef stelde ze zo voor zijn slechtziende vader op, dat Manasse, de oudste, onder Jakobs rechterhand zou worden gezegend en Efraïm onder de linker. Jakob kruiste echter zijn armen, zodat de zegen andersom terecht zou komen. Jozef meende te moeten ingrijpen door zijn vaders handen om te wisselen; het was gewoonte om de oudste zoon de grootste zegen te geven. Jakob wist echter wat hij deed. Hij stelde Efraïm vóór Manasse en zei dat hij een machtiger nakomelingenschap zou krijgen. Deze nakomelingen zouden later bekend worden als de stam Efraïm, die de meest dominante van het Koninkrijk Israël zou worden. “Efraïm” wordt dan ook soms als aanduiding voor het gehele Israël van die tijd gebruikt.
Het boek 1 Kronieken, hoofdstuk 7, noemt enkele van de nakomelingen van Efraïm. Daaronder zijn zoons Ezer en Elad die door de inwoners van Gat werden vermoord. Daarna werden zijn zoon Beria en zijn dochter Seëra, die enkele nederzettingen stichtte, geboren.
Efraïm werd net als zijn oudere broer Manasse verwekt bij Asnat, de dochter van Potifera, priester van On ofwel Heliopolis, ten tijde dat Jozef diende aan het hof van de Egyptische farao. De farao had Jozef als onderkoning aangesteld, hem de naam Safenat-Paneach gegeven en Asnat als vrouw. Jozef noemde zijn tweede zoon Efraïm “want (zeide hij): God heeft mij vruchtbaar gemaakt in het land mijner ellende” (Genesis 41:52); de naam Efraïm klinkt als Hebreeuws voor “tweemaal vruchtbaar”.
In Genesis 48 staat dat Jozef samen met zijn zonen naar zijn vader Jakob ging, die niet meer lang te leven had. Jakob vertelde toen dat hij dat God aan hem was verschenen in Luz, in het land Kanaän, hem daar had gezegend en had gezegd dat er een groot aantal volken uit hem zou voortkomen; zijn nakomelingen zouden voor altijd het land Israël in bezit krijgen. Vervolgens zei Jakob dat de twee zoons van Jozef als zijn eigen zoons zouden gelden. Toen hij zag dat ze waren meegekomen, liet hij hen dichterbij komen om hen te zegenen. Jozef stelde ze zo voor zijn slechtziende vader op, dat Manasse, de oudste, onder Jakobs rechterhand zou worden gezegend en Efraïm onder de linker. Jakob kruiste echter zijn armen, zodat de zegen andersom terecht zou komen. Jozef meende te moeten ingrijpen door zijn vaders handen om te wisselen; het was gewoonte om de oudste zoon de grootste zegen te geven. Jakob wist echter wat hij deed. Hij stelde Efraïm vóór Manasse en zei dat hij een machtiger nakomelingenschap zou krijgen. Deze nakomelingen zouden later bekend worden als de stam Efraïm, die de meest dominante van het Koninkrijk Israël zou worden. “Efraïm” wordt dan ook soms als aanduiding voor het gehele Israël van die tijd gebruikt.
Het boek 1 Kronieken, hoofdstuk 7, noemt enkele van de nakomelingen van Efraïm. Daaronder zijn zoons Ezer en Elad die door de inwoners van Gat werden vermoord. Daarna werden zijn zoon Beria en zijn dochter Seëra, die enkele nederzettingen stichtte, geboren.
24 Juda Van Israel is geboren in 1805 v.
Chr., zoon van Jacob Van Israel (zie 22) en Lea. Juda is overleden in 1676 v.
Chr., 128 of 129 jaar oud.
Notitie bij Juda: Juda, de vierde zoon van Jakob en Lea, over wie in Genesis 29 e.v.
verteld wordt.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
Juda trouwde met Tamar. Tamar is
overleden.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
Kinderen van Juda en Tamar:
Geboorte van Peres en Zerach
2 Zerach, geboren in 1738 v. Chr.. Volgt 25.
25 Zerach is geboren in 1738 v. Chr.,
zoon van Juda Van Israel (zie 24) en Tamar. Zerach is overleden in 1638
v. Chr., 99 of 100 jaar oud.
Notitie bij Zerach: Het geslacht der Zarchieten
ook geschreven als Ezrachieten
Zerach trouwde met Electra Roma. Electra is overleden.
ook geschreven als Ezrachieten
Kinderen van Zerach en Electra:
1 Zimri. Zimri is overleden.
Notitie bij Zimri: Zimri (Hebreeuws voor "prijzenswaardig") was volgens de Bijbel
koning van Israël. Hij werd koning nadat hij zijn voorganger, Ela, had vermoord.
Zijn machtsgreep slaagde echter niet want het Israëlitische leger in Gibbeton
riep haar bevelhebber, Omri, uit tot koning. Het leger staakte het beleg van
Gibbeton en sloegen vervolgens het beleg voor de Israëlitische hoofdstad, Tirza
(1 Koningen 16:16-17). Zimri zag in dat verder verzet zinloos was, trok zich
terug in een versterkt deel van het paleis en stak zichzelf in brand (1 Koningen
16:19). Omri werd, nadat hij enkele jaren tegen de pretendent Tibni had
gevochten, de nieuwe koning van Israël.
5 Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos), geboren in 1620 v. Chr.. Volgt 26.
26 Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos) is
geboren in 1620 v. Chr., zoon van Zerach (zie 25) en Electra Roma.
Dera is overleden.
Dera Stichter van troje
Dera Stichter van troje
Notitie bij Dera: Stichter van het vermaarde huis van Troje
Koning van Dardania
Dera trouwde met Batea of Teucri. Batea is overleden.Koning van Dardania
Kind van Dera en Batea:
1 Erichtonius Van Troje, geboren in 1560 v. Chr.. Volgt 27.
27 Erichtonius Van Troje is geboren in
1560 v. Chr., zoon van Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos) (zie 26)
en Batea of Teucri. Erichtonius is overleden.
Erichtonius trouwde met Astyoche. Astyoche is
overleden.
Notitie bij Erichtonius:
Erichthonios van Athene is de enige Erechtheus waarvan bij
Homeros sprake is, een zoon van de aarde (een autochthonos), die Pallas Athena
had gevoed en haar een tempel gesticht.
« Athena met de ciste » (gehelmde Athena houdt een ciste (korf) met de slang Erichthonios vast) (Romeins beeldhouwwerk, 1e eeuw v.Chr.-2e eeuw v.Chr., Louvre).Gewoonlijk heet hij echter een zoon van Hephaistos. Zijn moeder heet Atthis, ofwel Hephaistos heeft hem verwekt bij Gaia (de Aarde). Toen deze namelijk voor Hera een gouden stoel had vervaardigd met verborgen boeien, die haar vasthielden, zodra zij er op ging zitten, om haar te straffen, daar zij hem, haar eigen zoon, wegens zijn lelijkheid uit de hemel had geworpen, had Zeus hierin zoveel behagen gevonden, dat hij Hephaistos beloofde, hem te geven wat hij wenste. Deze vroeg de hand van de schone en kuise Athena. Hoe vermetel die eis ook was, Zeus wilde zijne belofte nakomen, te meer daar Hephaistos zelf het was geweest, die Zeus had bijgestaan, toen Athena uit zijn hoofd geboren was. De godin werd dus door haar vader tot Hephaistos gezonden, doch weigerde zich aan deze te onderwerpen en hem te huwen. Toen Hephaistos in de strijd, die hij daarover met haar voerde, moest onderdoen, bevruchtte hij de Aarde en bracht zo Erechtheus voort. Athena nam het kind tot zich en borg het in een kistje, dat zij aan Pandrosos de dochter van Kekrops ter bewaring gaf, met het stellige verbod het te openen. De zusters van Pandrosos echter Herse en Aglauros konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen, openden het kistje en vonden daarin het kind door een slang omslingerd. Onmiddellijk werden zij door waanzin bevangen en stortten zich van een hoge rots (de Akropolis te Athene). Athena voedde intussen Erechtheus op. Uit dankbaarheid stichtte hij, toen hij volwassen was, haar een tempel en stelde ter harer ere de Panathenaeën in. Hij werd de beheerser van Athene, nadat hij Amphiktyon had verdreven. Hij huwde met de Naiade Pasithea, die hem Pandion I baarde. Pandion verbond zich met Zeuxippe, die hem twee zonen schonk Erechtheus en Butes, en twee dochters Prokne en Philomela. Deze tweede Erechtheus volgde zijn vader op als koning, terwijl Butes met de priesterlijke waardigheid werd bekleed. Uit het huwelijk, dat hij met Praxithea aanging, sproten vier zonen Kekrops, Pandoros, Orneos en Metion en vier dochters Prokris, Kreusa, Chthonia en Oreithyia. Toen er nu een oorlog uitbrak tussen de inwoners van Eleusis, aan wiens hoofd Eumolpos stond, de zoon van Poseidon, en de Atheners, vernam Erechtheus van het orakel, dat hij de overwinning zou behalen, zo hij een van zijn dochters doodde. Deze hadden echter een eed gezworen, dat zij te samen zouden sterven, zodat, toen Erechtheus de jongste doodde, de andere zich van het leven beroofden. In het daarop volgende gevecht viel Eumolpos door de hand van Erechtheus, doch deze werd op verzoek van Poseidon door de bliksems van Zeus gedood.
Latere schrijvers noemen Erechtheus een Egyptenaar, die, toen er een hongersnood heerste, koren naar Athene bracht en uit dankbaarheid tot koning werd gekozen. Hij voerde er volgens deze berichten de Eleusinische mysteriën en de dienst van Demeter in.
Het Erechtheion op de Atheense Akropolis.Erechtheus werd te Athene als heros vereerd en had er een prachtigen tempel, op de Akropolis, het Erechtheion, waarvan nog aanzienlijke overblijfselen zijn bewaard gebleven. Binnen de omheining van deze tempel stond o. a. de heilige olijfboom van Pallas Athena. Met de invoering van de dienst van die godin in Attika en de eerste verspreiding van de beschaving onder zijn bewoners schijnen de legenden betreffende Erechtheus of Erichthonios ten nauwste samen te hangen.
« Athena met de ciste » (gehelmde Athena houdt een ciste (korf) met de slang Erichthonios vast) (Romeins beeldhouwwerk, 1e eeuw v.Chr.-2e eeuw v.Chr., Louvre).Gewoonlijk heet hij echter een zoon van Hephaistos. Zijn moeder heet Atthis, ofwel Hephaistos heeft hem verwekt bij Gaia (de Aarde). Toen deze namelijk voor Hera een gouden stoel had vervaardigd met verborgen boeien, die haar vasthielden, zodra zij er op ging zitten, om haar te straffen, daar zij hem, haar eigen zoon, wegens zijn lelijkheid uit de hemel had geworpen, had Zeus hierin zoveel behagen gevonden, dat hij Hephaistos beloofde, hem te geven wat hij wenste. Deze vroeg de hand van de schone en kuise Athena. Hoe vermetel die eis ook was, Zeus wilde zijne belofte nakomen, te meer daar Hephaistos zelf het was geweest, die Zeus had bijgestaan, toen Athena uit zijn hoofd geboren was. De godin werd dus door haar vader tot Hephaistos gezonden, doch weigerde zich aan deze te onderwerpen en hem te huwen. Toen Hephaistos in de strijd, die hij daarover met haar voerde, moest onderdoen, bevruchtte hij de Aarde en bracht zo Erechtheus voort. Athena nam het kind tot zich en borg het in een kistje, dat zij aan Pandrosos de dochter van Kekrops ter bewaring gaf, met het stellige verbod het te openen. De zusters van Pandrosos echter Herse en Aglauros konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen, openden het kistje en vonden daarin het kind door een slang omslingerd. Onmiddellijk werden zij door waanzin bevangen en stortten zich van een hoge rots (de Akropolis te Athene). Athena voedde intussen Erechtheus op. Uit dankbaarheid stichtte hij, toen hij volwassen was, haar een tempel en stelde ter harer ere de Panathenaeën in. Hij werd de beheerser van Athene, nadat hij Amphiktyon had verdreven. Hij huwde met de Naiade Pasithea, die hem Pandion I baarde. Pandion verbond zich met Zeuxippe, die hem twee zonen schonk Erechtheus en Butes, en twee dochters Prokne en Philomela. Deze tweede Erechtheus volgde zijn vader op als koning, terwijl Butes met de priesterlijke waardigheid werd bekleed. Uit het huwelijk, dat hij met Praxithea aanging, sproten vier zonen Kekrops, Pandoros, Orneos en Metion en vier dochters Prokris, Kreusa, Chthonia en Oreithyia. Toen er nu een oorlog uitbrak tussen de inwoners van Eleusis, aan wiens hoofd Eumolpos stond, de zoon van Poseidon, en de Atheners, vernam Erechtheus van het orakel, dat hij de overwinning zou behalen, zo hij een van zijn dochters doodde. Deze hadden echter een eed gezworen, dat zij te samen zouden sterven, zodat, toen Erechtheus de jongste doodde, de andere zich van het leven beroofden. In het daarop volgende gevecht viel Eumolpos door de hand van Erechtheus, doch deze werd op verzoek van Poseidon door de bliksems van Zeus gedood.
Latere schrijvers noemen Erechtheus een Egyptenaar, die, toen er een hongersnood heerste, koren naar Athene bracht en uit dankbaarheid tot koning werd gekozen. Hij voerde er volgens deze berichten de Eleusinische mysteriën en de dienst van Demeter in.
Het Erechtheion op de Atheense Akropolis.Erechtheus werd te Athene als heros vereerd en had er een prachtigen tempel, op de Akropolis, het Erechtheion, waarvan nog aanzienlijke overblijfselen zijn bewaard gebleven. Binnen de omheining van deze tempel stond o. a. de heilige olijfboom van Pallas Athena. Met de invoering van de dienst van die godin in Attika en de eerste verspreiding van de beschaving onder zijn bewoners schijnen de legenden betreffende Erechtheus of Erichthonios ten nauwste samen te hangen.
Heerlijkheid:
| Koning van Dardania |
Kind van Erichtonius en Astyoche:
1 Tros Van Troje, geboren in 1500 v. Chr.. Volgt 28.
28 Tros Van Troje is geboren in 1500 v.
Chr., zoon van Erichtonius Van Troje (zie 27) en Astyoche.
Tros is overleden.
Tros trouwde met Callirhoe. Callirhoe is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje (tevens naamgever) |
Kind van Tros en Callirhoe:
1 Ilus Van Troje, geboren in 1440 v. Chr.. Volgt 29.
29 Ilus Van Troje is geboren in 1440 v.
Chr., zoon van Tros Van Troje (zie 28) en Callirhoe. Ilus is overleden.
Ilus trouwde met Eurydice. Eurydice is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Ilus en Eurydice:
1 Laomedon Van Troje, geboren in 1380 v. Chr.. Volgt 30.
30 Laomedon Van Troje is geboren in 1380
v. Chr., zoon van Ilus Van Troje (zie 29) en Eurydice. Laomedon is overleden.
Laomedon trouwde met Strymo Placia. Strymo
is overleden.
Notitie bij Laomedon:
Hij was gehuwd met Strymo, de dochter van de riviergod
Skamandros, die hem vele zonen en dochters baarde. Bij de bouw van de muren van
Troje, die hij ondernam, moesten Apollon en Poseidon, die zich hadden schuldig
gemaakt aan verzet en opstand tegen Zeus, hem voor loon dienen. Volgens sommige
versies was het enkel Poseidon die de muren bouwde, terwijl Apollon de
koninklijke kudde hoedde op de Ida. Toen het werk was voltooid, weigerde de
koning echter hun het bedongen loon van dertig Trojaanse drachmen uit te
betalen. Volgens een latere sage riepen de goden bij het bouwen ook de hulp van
Aiakos in, en waar deze had gebouwd, daar kon de muur door storm worden genomen.
Sommige mythen verhalen ook, dat de beide goden niet uit dwang Laomedon hielpen,
maar vrijwillig waren gekomen, om hem te beproeven.
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Laomedon en Strymo:
1 Priamus Van Troje, geboren in 1320 v. Chr.. Volgt 31.
31 Priamus Van Troje is geboren in 1320
v. Chr., zoon van Laomedon Van Troje (zie 30) en Strymo
Placia. Priamus is overleden in 1240 v. Chr., 79 of 80 jaar oud.
Notitie bij Priamus:
Priamus ( Priamos; Nederlands, verouderd: Priaam) was in de
Griekse mythologie de laatste koning van de stad Troje. Zijn naam betekent
letterlijk ’de gekochte’. Hij is vooral bekend uit De Illias van
Homerus.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Priamus trouwde met Hekabe. Hekabe is overleden.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Notitie bij Hekabe: Hekabe of Hecabe, in het Latijn Hecuba, was een koningin van
Troje.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Kinderen van Priamus en Hekabe:
1 Hektor van Athene. Hektor is
overleden.
Notitie bij Hektor: Hektor of Hector (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie.
Hij is een zoon van de Trojaanse koning Priamos en Hekabe, en daarmee een broer
van Paris, Helenos, Troïlos en van Kreousa, Kassandra en Polyxena. Hij was
getrouwd met Andromache en had met haar een zoon, Astyanax. Hektor werd
beschouwd als de voornaamste beschermer van Troje gedurende de Trojaanse
oorlog.
Aangezien hij een verbod had om Achilles te ontmoeten (voorspeld door een ziener), speelde hij het klaar om gedurende de eerste 10 jaar van de oorlog van het slagveld te blijven als Achilles in de buurt was. Wanneer Achilles zich weer eens mokkend buiten de strijd hield teisterde Hektor de Grieken. Hij doodde vele bekende Griekse strijders waaronder Asaios.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
Aangezien hij een verbod had om Achilles te ontmoeten (voorspeld door een ziener), speelde hij het klaar om gedurende de eerste 10 jaar van de oorlog van het slagveld te blijven als Achilles in de buurt was. Wanneer Achilles zich weer eens mokkend buiten de strijd hield teisterde Hektor de Grieken. Hij doodde vele bekende Griekse strijders waaronder Asaios.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
2 Paris van Athene. Paris is overleden.
Notitie bij Paris: Paris (Páris) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij was een
zoon van de Trojaanse koning Priamos en diens gemalin Hekabe. Hij droeg ook de
naam van Alexandros (Alexander). Door zijn schuld gingen zijn hele geslacht en
zijn vaderstad ten gronde.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
Op de Olympus was tussen drie godinnen een hevige twist ontstaan. Zeus had namelijk besloten Peleus met de Nereïde Thetis in het huwelijk te doen treden, waaruit Achilles werd geboren. Alle goden en godinnen waren op het prachtige bruiloftsmaal genodigd, dat in Thessalië gehouden werd, en elk bracht voor het bruidspaar geschenken mede. Slechts Eris, de godin van de tweedracht, was, uit vrees voor stoornis van de vreugde, niet uitgenodigd. Om zich voor deze belediging te wreken, wierp zij plotseling op de door de gasten omringde en heerlijk versierde feestdis een gouden appel, met het opschrift: "t?? ?a???st??, voor de schoonste!" Hera, Athena en Aphrodite deden hun aanspraken op de appel gelden. Toen zij het niet eens konden worden, wendden zij zich tot Zeus met het verzoek, dat hij in deze strijd zou beslissen. Deze had echter geen lust zich de wraak van twee van de godinnen op de hals te halen. Hij ontweek daarom voorzichtig een beslissende uitspraak, en verwees hen naar de op de berg Ida wonende Paris. De godinnen namen hem als scheidsrechter aan, en begaven zich, onder geleide van Hermes, naar de Ida. Paris verklaarde, nadat Hermes hem de oorzaak van de komst van de drie godinnen had medegedeeld, aan hun verlangen te willen voldoen. Lang stond hij besluiteloos. Alle drie schenen hem even schoon toe. Hera poogde de jongeling te overhalen om haar de prijs van de schoonheid toe te kennen, door hem te beloven, dat zij hem de grootste rijkdommen en de heerschappij over geheel Azië zou schenken; Athena beloofde hem grote krijgsroem en de diepste wijsheid; Aphrodite eindelijk wendde nog krachtiger middelen aan om de scheidsrechter tot haar belang over te halen; zij streelde zijn eigenliefde, door hem als de schoonste jongeling van Phrygië te roemen, die ook de schoonste vrouw op aarde waardig was. Tevens beloofde zij hem, dat zij hem zou bijstaan om de liefde te verwerven van de schoonste vrouw op aarde, Helena, de dochter van Leda en gemalin van Menelaos, de koning van Sparta, wanneer hij haar de prijs van de schoonheid toewees. Nu aarzelde Paris niet langer; meegesleept door de verleidelijke voorstellingen en beloften van de godin Aphrodite, schonk hij haar de gouden appel. Van die tijd af waren Hera en Athena verbitterde vijandinnen van de Trojanen.
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
Op de Olympus was tussen drie godinnen een hevige twist ontstaan. Zeus had namelijk besloten Peleus met de Nereïde Thetis in het huwelijk te doen treden, waaruit Achilles werd geboren. Alle goden en godinnen waren op het prachtige bruiloftsmaal genodigd, dat in Thessalië gehouden werd, en elk bracht voor het bruidspaar geschenken mede. Slechts Eris, de godin van de tweedracht, was, uit vrees voor stoornis van de vreugde, niet uitgenodigd. Om zich voor deze belediging te wreken, wierp zij plotseling op de door de gasten omringde en heerlijk versierde feestdis een gouden appel, met het opschrift: "t?? ?a???st??, voor de schoonste!" Hera, Athena en Aphrodite deden hun aanspraken op de appel gelden. Toen zij het niet eens konden worden, wendden zij zich tot Zeus met het verzoek, dat hij in deze strijd zou beslissen. Deze had echter geen lust zich de wraak van twee van de godinnen op de hals te halen. Hij ontweek daarom voorzichtig een beslissende uitspraak, en verwees hen naar de op de berg Ida wonende Paris. De godinnen namen hem als scheidsrechter aan, en begaven zich, onder geleide van Hermes, naar de Ida. Paris verklaarde, nadat Hermes hem de oorzaak van de komst van de drie godinnen had medegedeeld, aan hun verlangen te willen voldoen. Lang stond hij besluiteloos. Alle drie schenen hem even schoon toe. Hera poogde de jongeling te overhalen om haar de prijs van de schoonheid toe te kennen, door hem te beloven, dat zij hem de grootste rijkdommen en de heerschappij over geheel Azië zou schenken; Athena beloofde hem grote krijgsroem en de diepste wijsheid; Aphrodite eindelijk wendde nog krachtiger middelen aan om de scheidsrechter tot haar belang over te halen; zij streelde zijn eigenliefde, door hem als de schoonste jongeling van Phrygië te roemen, die ook de schoonste vrouw op aarde waardig was. Tevens beloofde zij hem, dat zij hem zou bijstaan om de liefde te verwerven van de schoonste vrouw op aarde, Helena, de dochter van Leda en gemalin van Menelaos, de koning van Sparta, wanneer hij haar de prijs van de schoonheid toewees. Nu aarzelde Paris niet langer; meegesleept door de verleidelijke voorstellingen en beloften van de godin Aphrodite, schonk hij haar de gouden appel. Van die tijd af waren Hera en Athena verbitterde vijandinnen van de Trojanen.
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
3 Helenos Van Troje, geboren in 1280 v. Chr.. Volgt 32.
32 Helenos Van Troje is geboren in 1280
v. Chr., zoon van Priamus Van Troje (zie 31) en Hekabe.
Helenos is overleden.
Helenos trouwde met Hecuba Andromache.
Hecuba is overleden.
Notitie bij Helenos:
Helenus is een naam uit de Griekse mythologie en kan
betrekking hebben op de volgende personen:
openbaarde (onder dwang) aan de Grieken, hoe zij door middel van een houten paard de stad konden nemen
De zoon van de Trojaanse koning Priamus en koningin Hekabe.
Net zoals Odysseus als de listigste onder de Grieken gerekend werd, was Helenus de slimste onder de Trojanen. Hij was een ziener die, eenmaal gevangengenomen door de Grieken, onthulde dat Troje niet zou vallen zonder de wapens van Herakles. Deze waren achtergebleven bij Philoctetes op het eiland Limnos. Na de plundering van Troje huwde hij Andromache, weduwe van zijn omgekomen broer Hector, en volgde hij Neoptolemus naar Epirus, waar hij koning werd.
openbaarde (onder dwang) aan de Grieken, hoe zij door middel van een houten paard de stad konden nemen
De zoon van de Trojaanse koning Priamus en koningin Hekabe.
Net zoals Odysseus als de listigste onder de Grieken gerekend werd, was Helenus de slimste onder de Trojanen. Hij was een ziener die, eenmaal gevangengenomen door de Grieken, onthulde dat Troje niet zou vallen zonder de wapens van Herakles. Deze waren achtergebleven bij Philoctetes op het eiland Limnos. Na de plundering van Troje huwde hij Andromache, weduwe van zijn omgekomen broer Hector, en volgde hij Neoptolemus naar Epirus, waar hij koning werd.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos en Hecuba:
1 Genger van Scythia, geboren in 1250 v. Chr.. Volgt 33.
33 Genger van Scythia is geboren in 1250
v. Chr., zoon van Helenos Van Troje (zie 32) en Hecuba
Andromache. Genger is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Genger uit onbekende relatie:
1 Franco Van Troje, geboren in 1220 v. Chr.. Volgt 34.
34 Franco Van Troje is geboren in 1220 v.
Chr., zoon van Genger van Scythia (zie 33). Franco is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Franco uit onbekende relatie:
1 Esdron Van Troje, geboren in 1190 v. Chr.. Volgt 35.
35 Esdron Van Troje is geboren in 1190 v.
Chr., zoon van Franco Van Troje (zie 34). Esdron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Esdron uit onbekende relatie:
1 Gelio (ook: Zelius) Van Troje, geboren in 1160 v. Chr.. Volgt 36.
36 Gelio (ook: Zelius) Van Troje is
geboren in 1160 v. Chr., zoon van Esdron Van Troje (zie 35). Gelio is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gelio uit onbekende relatie:
1 Basabiliano I Van Troje, geboren in 1130 v. Chr.. Volgt 37.
37 Basabiliano I Van Troje is geboren in
1130 v. Chr., zoon van Gelio (ook: Zelius) Van Troje (zie 36). Basabiliano is
overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
1 Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1100 v. Chr.. Volgt 38.
38 Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje is
geboren in 1100 v. Chr., zoon van Basabiliano I Van Troje (zie 37). Plaserio is overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
1 Plesron Van Troje, geboren in 1070 v. Chr.. Volgt 39.
39 Plesron Van Troje is geboren in 1070
v. Chr., zoon van Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje (zie 38). Plesron is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
1 Eliacor Van Troje, geboren in 1085 v. Chr.. Volgt 40.
40 Eliacor Van Troje is geboren in 1085
v. Chr., zoon van Plesron Van Troje (zie 39). Eliacor is
overleden in 1010 v. Chr., 74 of 75 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Eliacor uit onbekende relatie:
1 Gaberiano Zaberian Van Troje, geboren in 1055 v. Chr.. Volgt 41.
41 Gaberiano Zaberian Van Troje is
geboren in 1055 v. Chr., zoon van Eliacor Van Troje (zie 40). Gaberiano is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gaberiano uit onbekende relatie:
1 Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1025 v. Chr..
Volgt 42.
42 Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje
is geboren in 1025 v. Chr., zoon van Gaberiano Zaberian Van Troje (zie 41). Plesario is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesario uit onbekende relatie:
1 Antenor I Van Troje, geboren in 995 v. Chr.. Volgt 43.
43 Antenor I Van Troje is geboren in 995
v. Chr., zoon van Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje (zie 42). Antenor is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
1 Priamus II Van Troje, geboren in 965 v. Chr.. Volgt 44.
44 Priamus II Van Troje is geboren in 965
v. Chr., zoon van Antenor I Van Troje (zie 43). Priamus is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
1 Helenos II Van Troje, geboren in 935 v. Chr.. Volgt 45.
45 Helenos II Van Troje is geboren in 935
v. Chr., zoon van Priamus II Van Troje (zie 44). Helenos is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
1 Plesron II Van Troje, geboren in 905 v. Chr.. Volgt 46.
46 Plesron II Van Troje is geboren in 905
v. Chr., zoon van Helenos II Van Troje (zie 45). Plesron is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
1 Basabiliano II Van Troje, geboren in 875 v. Chr.. Volgt 47.
47 Basabiliano II Van Troje is geboren in
875 v. Chr., zoon van Plesron II Van Troje (zie 46). Basabiliano is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
1 Alexander Van Troje, geboren in 780 v. Chr.. Volgt 48.
48 Alexander Van Troje is geboren in 780
v. Chr., zoon van Basabiliano II Van Troje (zie 47). Alexander is
overleden in 677 v. Chr., 102 of 103 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Alexander uit onbekende relatie:
1 Priamus III Van Troje, geboren in 815 v. Chr.. Volgt 49.
49 Priamus III Van Troje is geboren in
815 v. Chr., zoon van Alexander Van Troje (zie 48). Priamus is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
1 Getmalor Gentilanor Van Troje, geboren in 785 v. Chr.. Volgt 50.
50 Getmalor Gentilanor Van Troje is
geboren in 785 v. Chr., zoon van Priamus III Van Troje (zie 49). Getmalor is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Getmalor uit onbekende relatie:
1 Almadion (ook: Almadius) Van Troje, geboren in 755 v. Chr.. Volgt 51.
51 Almadion (ook: Almadius) Van Troje is
geboren in 755 v. Chr., zoon van Getmalor Gentilanor Van Troje (zie 50). Almadion is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Almadion uit onbekende relatie:
1 Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van Troje, geboren in 725 v.
Chr.. Volgt 52.
52 Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van
Troje is geboren in 725 v. Chr., zoon van Almadion (ook: Almadius) Van Troje
(zie 51). Diluglic is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglic uit onbekende relatie:
1 Helenos III Van Troje, geboren in 695 v. Chr.. Volgt 53.
53 Helenos III Van Troje is geboren in
695 v. Chr., zoon van Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van Troje (zie 52). Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
1 Plaserio III Van Troje, geboren in 665 v. Chr.. Volgt 54.
54 Plaserio III Van Troje is geboren in
665 v. Chr., zoon van Helenos III Van Troje (zie 53). Plaserio is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
1 Diluglio Dilulius Van Troje, geboren in 635 v. Chr.. Volgt 55.
55 Diluglio Dilulius Van Troje is geboren
in 635 v. Chr., zoon van Plaserio III Van Troje (zie 54). Diluglio is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglio uit onbekende relatie:
1 Marcomir Van Troje, geboren in 605 v. Chr.. Volgt 56.
56 Marcomir Van Troje is geboren in 605
v. Chr., zoon van Diluglio Dilulius Van Troje (zie 55). Marcomir is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
1 Priamus IV Van Troje, geboren in 585 v. Chr.. Volgt 57.
57 Priamus IV Van Troje is geboren in 585
v. Chr., zoon van Marcomir Van Troje (zie 56). Priamus is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
1 Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje, geboren in 555 v. Chr.. Volgt 58.
58 Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje is
geboren in 555 v. Chr., zoon van Priamus IV Van Troje (zie 57). Helenos is
overleden.
Helenos trouwde met Marion Sue. Marion is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos en Marion:
1 Antenor de Cimmerier Van Troje, geboren in 526 v. Chr.. Volgt 59.
59 Antenor de Cimmerier Van Troje is
geboren in 526 v. Chr., zoon van Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje (zie 58)
en Marion Sue. Antenor is overleden in 443 v. Chr., 82 of 83 jaar oud.
Antenor trouwde met Anne Paige. Anne is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje, Koning van de Scytische Cimmeriërs aan de Zwarte Zee |
Kind van Antenor en Anne:
1 Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje, geboren in 495 v. Chr.. Volgt 60.
60 Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje
is geboren in 495 v. Chr., zoon van Antenor de Cimmerier Van Troje (zie 59)
en Anne Paige. Marcomirus is overleden in 412 v. Chr., 82 of 83 jaar oud.
Notitie bij Marcomirus:
Trok met de Cimmeriërs vanaf de Zwarte Zee naar
West-Friesland, Gelre en Holland. Stak de Rijn over en veroverde het noorden van
Gallië.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomirus uit onbekende relatie:
1 Antenor I van Sicambri, geboren in 465 v. Chr.. Volgt 61.
61 Antenor I van Sicambri is geboren in
465 v. Chr., zoon van Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje (zie 60). Antenor is overleden in 384 v. Chr.,
80 of 81 jaar oud.
Antenor trouwde met Cambra. Cambra is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Notitie bij Cambra: De stam Sicamber is vernoemt naar Cambra
Kind van Antenor en Cambra:
1 Priamus van Sicambri, geboren in 425 v. Chr.. Volgt 62.
62 Priamus van Sicambri is geboren in 425
v. Chr., zoon van Antenor I van Sicambri (zie 61) en Cambra.
Priamus is overleden in 358 v. Chr., 66 of 67 jaar oud.
Priamus trouwde met Hecuba. Hecuba is
overleden.
Notitie bij Priamus:
Hij leefde aan de monding van de Donau maar werd door de
oprukkende Goten in de richting Duitse grens gedreven. Hij voerde het Nieuwe
Verbond en de Saksische taal in.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Priamus en Hecuba:
1 Helenus I van Sicambri, geboren in 385 v. Chr.. Volgt 63.
63 Helenus I van Sicambri is geboren in
385 v. Chr., zoon van Priamus van Sicambri (zie 62) en Hecuba.
Helenus is overleden in 339 v. Chr., 45 of 46 jaar oud.
Helenus trouwde met Clare Emaline. Clare is
overleden.
Notitie bij Helenus:
Koning en priester van de Arcadische zeegod
Pallas
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Helenus en Clare:
1 Diocles van Sicambri, geboren in 344 v. Chr.. Volgt 64.
64 Diocles van Sicambri is geboren in 344
v. Chr., zoon van Helenus I van Sicambri (zie 63) en Clare
Emaline. Diocles is overleden in 300 v. Chr., 43 of 44 jaar oud.
Diocles trouwde met Sue Jane. Sue is
overleden.
Notitie bij Diocles:
Hielp de Saksen tegen de Goten en de zuidelijke
Galliërs.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kinderen van Diocles en Sue:
2 Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus) van Sicambri, geboren
omstreeks 310 v. Chr.. Volgt 65.
65 Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus)
van Sicambri is geboren omstreeks 310 v. Chr., zoon van Diocles van Sicambri
(zie 64) en Sue Jane. Basanus is overleden in
250 v. Chr., ongeveer 60 jaar oud.
Basanus trouwde met Prinses van de Orcades van
Noorwegen. Prinses is overleden.
Notitie bij Basanus:
Priester-koning Bouwde de stad Bassanburg (nu
Aken)
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Basanus en Prinses:
1 Sedanus, geboren in 275 v. Chr.. Volgt 66.
66 Sedanus is geboren in 275 v. Chr.,
dochter van Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus) van Sicambri (zie 65)
en Prinses van de Orcades van Noorwegen. Sedanus is overleden in 225 v. Chr., 49
of 50 jaar oud. Sedanus trouwde met Chlodomir I van Sicambri. Chlodomir is overleden.
Notitie bij Chlodomir:
Sicambrie ook geschreven als Sicambri. Sicambrie was
Nederland rond en vooral boven de Maas en Rijn.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Kind van Sedanus en Chlodomir:
1 Niconar van Sicambri, geboren in 255 v. Chr.. Volgt 67.
67 Niconar van Sicambri is geboren in 255
v. Chr., zoon van Chlodomir I van Sicambri en Sedanus (zie 66). Niconar is
overleden in 200 v. Chr., 54 of 55 jaar oud.
Niconar trouwde met Glennis Dee. Glennis is
een dochter van Elidure Van Engeland. Glennis is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Niconar en Glennis:
1 Marcomir II van Sicambri, geboren in 235 v. Chr.. Volgt 68.
68 Marcomir II van Sicambri is geboren in
235 v. Chr., zoon van Niconar van Sicambri (zie 67) en Glennis Dee.
Marcomir is overleden in 170 v. Chr., 64 of 65 jaar oud.
Notitie bij Marcomir:
Verslaat Romeinen, Galliers en Goten. Stelt de handelingen
der Galliersop rijm.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
1 Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v. Chr.. Volgt 69.
69 Clodius I van Sicambri is geboren in
215 v. Chr., zoon van Marcomir II van Sicambri (zie 68). Clodius is
overleden in 159 v. Chr., 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Weerstond de Romeinen en Galliers
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
1 Antenor II van Sicambri, geboren in 190 v. Chr.. Volgt 70.
70 Antenor II van Sicambri is geboren in
190 v. Chr., zoon van Clodius I van Sicambri (zie 69). Antenor is
overleden in 143 v. Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Antenor:
Sloot een vredesverdrag met de Galliërs
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
1 Chlodomir II van Sicambri. Volgt 71.
71 Chlodomir II van Sicambri, zoon van
Antenor II van Sicambri (zie 70). Chlodomir is overleden in 122 v.
Chr..
Notitie bij Chlodomir:
de Galliërs schonden het verdrag maar werden
teruggeslagen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
1 Merodachus (ook: Mercodochus) van Sicambri. Volgt 72.
72 Merodachus (ook: Mercodochus) van
Sicambri, zoon van Chlodomir II van Sicambri (zie 71). Merodachus is
overleden in 94 v. Chr..
Notitie bij Merodachus:
Leidde een leger van 22.000 man tegen Romeinse centra in
Italië en onderwierp Bohemen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Merodachus uit onbekende relatie:
1 Cassander van Sicambri. Volgt
73.
73 Cassander van Sicambri, zoon van
Merodachus (ook: Mercodochus) van Sicambri (zie 72). Cassander is
overleden in 74 v. Chr..
Notitie bij Cassander:
Sloot een militair verbond met koning Hamecus van Thuringen
en koning Arabius van Saksen.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Cassander uit onbekende relatie:
1 Antharius van Sicambri, geboren in 77 v. Chr.. Volgt 74.
74 Antharius van Sicambri is geboren in
77 v. Chr., zoon van Cassander van Sicambri (zie 73). Antharius is
overleden in 37 v. Chr., 39 of 40 jaar oud.
Notitie bij Antharius:
Weerstond de invallen van Julius Caesar.
Heerlijkheid:
| laatste Koning van Sicamber |
Kind van Antharius uit onbekende relatie:
1 Francus der Franken, geboren in 57 v. Chr.. Volgt 75.
75 Francus der Franken is geboren in 57
v. Chr., zoon van Antharius van Sicambri (zie 74). Francus is
overleden in 10 v. Chr., 46 of 47 jaar oud.
Notitie bij Francus:
Veranderde de stamnaam van Sicambris naar Francis
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Heerlijkheid:
| eerste koning der Franken |
Kind van Francus uit onbekende relatie:
1 Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der Franken, geboren in 37 v.
Chr.. Volgt 76.
76 Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der
Franken is geboren in 37 v. Chr., zoon van Francus der Franken (zie 75). Clodius is overleden in 20, 55 of 56
jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Bleef de Romeinse invallen weerstaan
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kinderen van Clodius uit onbekende relatie:
2 Marcomir der West Franken, geboren in 14 v. Chr.. Volgt 77.
77 Marcomir der West Franken is geboren
in 14 v. Chr., zoon van Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der Franken (zie 76). Marcomir is overleden omstreeks 50,
ongeveer 63 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning der West-Franken |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
1 Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3. Volgt 78.
78 Clodomir I der West Franken is geboren
omstreeks 3, zoon van Marcomir der West Franken (zie 77). Clodomir is
overleden in maart 63, ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Clodomir:
verdreef de legioen van keizer Nero uit Metz en
Trier
Heerlijkheid:
| Koning van de West-Franken |
Kind van Clodomir uit onbekende relatie:
1 Antenor III der West Franken, geboren omstreeks 25. Volgt 79.
79 Antenor III der West Franken is
geboren omstreeks 25, zoon van Clodomir I der West Franken (zie 78). Antenor is overleden omstreeks 69,
ongeveer 44 jaar oud.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
1 Ratherius der Franken. Volgt
80.
80 Ratherius der Franken, zoon van
Antenor III der West Franken (zie 79). Ratherius is overleden vóór 90. Hij
is begraven in Rotterdam.
Notitie bij Ratherius:
ratificeerde een verdrag met de Germanen en Saksen. Volgens
een oude legende bouwde hij in 90 Rotterdam en werd daar begraven
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Ratherius uit onbekende relatie:
1 Richemer der Franken, geboren na 59. Volgt 81.
81 Richemer der Franken is geboren na 59,
zoon van Ratherius der Franken (zie 80). Richemer is overleden in 114, ten
hoogste 55 jaar oud.
Notitie bij Richemer:
zette de oorlogen tegen de Romeinen en Goten verder.
Stichtte Brandenburg
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Richemer uit onbekende relatie:
1 Odomir der Franken, geboren na 76. Volgt 82.
82 Odomir der Franken is geboren na 76,
zoon van Richemer der Franken (zie 81). Odomir is overleden in 128, ten
hoogste 52 jaar oud.
Notitie bij Odomir: sloot een vredesverdrag met de Romeinen en Goten
Kind van Odomir uit onbekende relatie:
1 Marcomir IV der Franken, geboren na 91. Volgt 83.
83 Marcomir IV der Franken is geboren na
91, zoon van Odomir der Franken (zie 82). Marcomir is overleden in 149, ten
hoogste 58 jaar oud.
Marcomir trouwde met Athildus of BRITAIN.
Athildus is geboren in Engeland.
Athildus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken |
Kind van Marcomir en Athildus:
1 Chlodomir IV der Franken, geboren in 104. Volgt 84.
84 Chlodomir IV der Franken is geboren in
104, zoon van Marcomir IV der Franken (zie 83) en Athildus of
BRITAIN. Chlodomir is overleden in 166, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Chlodomir:
Bouwde Marburg in Hesse
Heerlijkheid:
| koning der Franken (148) |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
1 Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F). Volgt 85.
85 Farabert der Franken is geboren
omstreeks 122 in Austrasië (F), zoon
van Chlodomir IV der Franken (zie 84). Farabert is overleden in 186,
ongeveer 64 jaar oud.
Notitie bij Farabert:
hernieuwde het bondgenootschap met de Germanen
Heerlijkheid:
| koning der Franken (165) |
Kind van Farabert uit onbekende relatie:
1 Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F). Volgt 86.
86 Sunno (Huano) der Franken is geboren
omstreeks 137 in Austrasië (F), zoon
van Farabert der Franken (zie 85). Sunno is overleden in 213, ongeveer
76 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (185) |
Kind van Sunno uit onbekende relatie:
1 Hilderic der Franken, geboren in 212. Volgt 87.
87 Hilderic der Franken is geboren in
212, zoon van Sunno (Huano) der Franken (zie 86). Hilderic is
overleden in 253, 40 of 41 jaar oud.
Notitie bij Hilderic:
Bouwde de burg Hildeburg aan de Rijn
Heerlijkheid:
| koning der Franken (213) |
Kind van Hilderic uit onbekende relatie:
1 Batherus der Franken, geboren in 238. Volgt 88.
88 Batherus der Franken is geboren in
238, zoon van Hilderic der Franken (zie 87). Batherus is overleden in 272, 33 of
34 jaar oud.
Notitie bij Batherus:
Leidde legers naar Italië tot aan Ravenna. Trok plunderend
door Aragon.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (253) |
Kind van Batherus uit onbekende relatie:
1 Clodius III der Franken, geboren in 264. Volgt 89.
89 Clodius III der Franken is geboren in
264, zoon van Batherus der Franken (zie 88). Clodius is overleden in 298, 33 of
34 jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Stichtte Orleans in het jaar 275
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (271) |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
1 Walter der Franken. Volgt 90.
90 Walter der Franken, zoon van Clodius
III der Franken (zie 89). Walter is overleden in 306.
Notitie bij publiceren van
Walter: Keizer Diocletianus (284-305) liet opnieuw de
rijksgrens herstellen. De Franken mochten zich binnen deze rijksgrens vestigen,
op voorwaarde dat zij die - net als de Bataven 300 jaar daarvoor daarvoor -
tegen andere Germaanse indringers zouden beschermen en konden zorgen voor een
veilige doorvaart van handelsschepen naar Brittannië.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (298) |
Kind van Walter uit onbekende relatie:
1 Dagobert I der Franken, geboren in 230 in (D). Volgt
91.
91 Dagobert I der Franken is geboren in
230 in (D), zoon van Walter der Franken
(zie 90). Dagobert is overleden in 317, 86 of
87 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning van de Franken (306) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
1 Genebald I der Franken, geboren in 262. Volgt 92.
92 Genebald I der Franken is geboren in
262, zoon van Dagobert I der Franken (zie 91). Genebald is
overleden in 358, 95 of 96 jaar oud.
Kind van Genebald uit onbekende relatie:
1 Dagobert II der Franken, geboren omstreeks 300. Volgt 93.
93 Dagobert II der Franken is geboren
omstreeks 300, zoon van Genebald I der Franken (zie 92). Dagobert is
overleden in 379, ongeveer 79 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken (350) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
1 Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D). Volgt
94.
94 Clodius I der Franken is geboren in
324 in (D), zoon van Dagobert II der
Franken (zie 93). Clodius is overleden in 389, 64 of
65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
1 Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D). Volgt
95.
95 Marcomir der Franken is geboren
omstreeks 347 in (D), zoon van Clodius
I der Franken (zie 94). Marcomir is overleden in 404,
ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
1 Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D). Volgt 96.
96 Pharamond der Franken is geboren in
370 in Westfalen (D), zoon van Marcomir
der Franken (zie 95). Pharamond is overleden omstreeks
429, ongeveer 59 jaar oud.
Pharamond trouwde met Argotta der OOST
FRANKEN. Argotta is geboren in 376 in (F), dochter van Marcomir der Franken. Argotta is overleden.
Heerlijkheid:
| 1e koning (420) van de Salische Franken in Westfalen |
Heerlijkheid:
| Koningin der Franken |
Kind van Pharamond en Argotta:
1 Clodio (’met de Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in
395 in Westfalen (D). Volgt 97.
97 Clodio (’met de Lange Haren’) der Franken
(Merovenus) is geboren in 395 in Westfalen
(D), zoon van Pharamond der Franken (zie 96) en Argotta der
OOST FRANKEN. Clodio is overleden omstreeks 448, ongeveer 53 jaar oud.
Clodio trouwde met Basina von THÜRINGEN.
Basina is geboren omstreeks 398. Basina is overleden.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Salische Franken vanaf ca. 428; koning der Franken in Westfalen (451) |
98 Merovech der MEROVINGEN is geboren
omstreeks 415 in (F), zoon van Clodio
(’met de Lange Haren’) der Franken (Merovenus) (zie 97) en Basina von
THÜRINGEN. Merovech is overleden in 457, ongeveer 42 jaar oud.
Merovech trouwde met Verica der Franken.
Verica is overleden.
Heerlijkheid:
| stamkoning der Salische Franken (451-458) |
Kind van Merovech en Verica:
1 Childerik I der MEROVINGEN, geboren in 436. Volgt 99.
99 Childerik I der MEROVINGEN is geboren
in 436, zoon van Merovech der MEROVINGEN (zie 98) en Verica der
Franken. Childerik is overleden in 481, 44 of 45 jaar oud.
Notitie bij Childerik:
Werd in de Vde eeuw koning der Franken. Hij werd te Doornik
op het schild gezet , de Frankische manier om een koning uit te
roepen.
Kind van Childerik uit onbekende relatie:
1 Clovis I der MEROVINGEN, geboren in 465 in Doornik. Volgt 100.
100 Clovis I der MEROVINGEN is geboren in
465 in Doornik, zoon van Childerik I
der MEROVINGEN (zie 99). Clovis is overleden op zondag 27
november 511 in Parijs (FR), 45 of 46
jaar oud.
Clovis:
Notitie bij Clovis: Chlodovech I (Frans Clovis, de naam heeft dezelfde herkomst als
Lodewijk) (Doornik, 465 - Parijs, 27 november? 511) was koning der Franken en
legde de basis voor het Frankische rijk dat de volgende eeuwen West- en
Midden-Europa zou domineren. Hij was een zoon van Childerik I,[1] een generaal
van de Salische Franken, die vermoedelijk diende onder de Romeinse
legeraanvoerder Aegidius en de West-Romeinse keizer Majorianus. Zijn moeder
wordt door Gregorius van Tours Basina genoemd[2]. Clovis is begraven in de door
hem gestichte abdij van Sainte-Geneviève te Parijs.
Op 16-jarige leeftijd, in 481 volgde Chlodovech zijn vader op als koning van de Salische Franken in Doornik. In het begin was zijn grondgebied nog bescheiden. De Franken beheersten alleen het uiterste noorden van Gallië. Hij moest zijn macht bovendien delen met andere, deels aan hem verwante hertogen, leiders van naburige Salische stamgroepen. Bekend zijn Chararik en Ragnachar, welke laatste in Kamerijk resideerde. Bij de Rijn leefden de Ripuarische Franken, een zelfstandige stam.
Gallië was verder verdeeld in een Romeins restgebied onder Syagrius, rondom Parijs en Soissons, het zuiden en zuidwesten, dat deel uitmaakte van het koninkrijk van de Visigoten, en zelfstandige koninkrijken van de Alemannen en Bourgondiërs in het oosten en Bretagne in het westen.
Syagrius
Door de dood van de Visigotische koning Eurik wordt het machtsevenwicht in Gallië tijdelijk verstoord en heeft Clovis de mogelijkheid om zijn macht uit te breiden. Hij weet de meeste andere Salische Franken en de Ripuarische Franken te verenigen en (mogelijk samen met de Alemannen) verslaan zij in 486 Syagrius bij Soissons. De Franken breiden hun gezag uit tot de Loire. Clovis heeft nu duidelijk een leidende rol onder de Franken, maar is formeel nog gelijkwaardig aan de andere Frankische leiders, die ook delen van de nieuwe gebieden krijgen. De Franken heersen nu over een groot gebied met een nog min of meer intacte Gallo-Romeinse samenleving en economie (steden, kerk, onderwijs, geschoolde ambachtslieden) wat de basis vormt voor hun verdere expansie. Syagrius vlucht naar de Visigoten maar wordt in 487 uitgeleverd aan Clovis en ter dood gebracht.
Het verhaal van de Vaas van Soissons illustreert dat in deze tijd iedere vrije Frank nog de wil van de koning kon trotseren, als hij het recht aan zijn zijde had.
Na deze campagne keert Clovis zich tegen Chararik die hem niet tegen Syagrius had willen volgen. Hij ontneemt hem en zijn zoons hun macht en scheert hun lange haren en baarden af (teken van de koninklijke waardigheid). Als hij vervolgens een gerucht hoort dat ze tegen elkaar hebben gezegd dat ze gewoon moeten wachten tot hun haren weer aangroeien, laat hij ze alsnog vermoorden.[3]
In 491 verslaat hij een leger van de Thüringers, de oostelijke buren van de Franken, die daarna ook zijn gezag erkennen. In 493 trouwt Clovis met de Bourgondische prinses Clothilde. Zij is katholiek terwijl hij nog de oude Germaanse goden vereert. Clovis wordt nu algemeen als een belangrijk vorst erkend. Hij huwelijkt zijn zuster, Audofleda, uit aan Theoderik de Grote, koning van de Ostrogoten. Zijn vrouw, Clothilde, probeert Clovis tot 496 tevergeefs tot het christelijk geloof te bekeren. Wel worden hun kinderen gedoopt, maar het feit dat deze gedoopte kinderen ziek worden en sterven is voor Clovis een extra reden om zich niet te bekeren.
De Alemannen
In 496 vallen de Alemannen de Ripuarische Franken aan. Hun koning Sigebert roept de hulp in van de Salische Franken. Aan het kruispunt van de heerbanen Bavay - Keulen, en Straatsburg - Keulen, komt het nabij bij Tolbiac, nu Zülpich, tot een treffen. In eerste instantie lijken de Alemannen de slag te winnen, maar uiteindelijk weten de Franken de overwinning te behalen.
Volgens de legende heeft Clovis op het dieptepunt van de slag Wodan aangeroepen en om een overwinning gevraagd. Maar de Frankische verliezen bleven doorgaan. Toen dacht hij aan zijn christelijke echtgenote Clothilde, en zei hij het volgende: "God van mijn vrouw: als gij echt zo sterk zijt als mijn vrouw beweert, kom mij dan helpen en laat mij winnen. Dan zal ik mij tot het christendom bekeren." Het tij keerde als bij een wonder. Hij heeft zijn gelofte gehouden en zou zich in 496 bekeerd hebben.
In 506 verslaat Clovis de Alemannen opnieuw, ditmaal bij Straatsburg. De Franken achtervolgen de Alemannen tot in het gebied van de Ostrogoten. De gebieden van de Alemannen in het westen van hun koninkrijk en het Rijnland (behalve de Elzas) worden door de Franken geannexeerd. Deze oorlog van Clovis lijkt bedoeld om het gevaar van de Alemannen in zijn rug weg te nemen, voor zijn oorlog tegen de Visigoten in het volgende jaar.
De bekering van Clovis
De doop van Clovis, van een onbekende Franse schilder uit Saint-GillesDe bekering van Clovis tot het katholieke christendom is van groot politiek belang. Daar waar alle Germaanse vorsten ariaans of heidens zijn, maakt dit hem tot de held van de katholieke Gallo-Romeinse bevolking. Het jaar van zijn doop is omstreden en ook 497, 498, 499, 507 en 508 worden als mogelijkheid genoemd.[4] [5]
Clovis werd gedoopt door de heilige Remigius of St. Remi. Zijn twee zusters, Abboflede en Lantechilde, en volgens Gregorius 3000 van zijn krijgers, volgden zijn voorbeeld. Dit aantal lijkt echter meer geïnspireerd door het Bijbelboek Handelingen 2:41, waar ook ongeveer drieduizend bekeerlingen genoemd worden. Een leger van bisschoppen en priesters zou hen allen hebben gedoopt.
Uitbreiding Frankische heerschappij over Gallië onder Clovis[bewerken] De Bourgondiërs
In 499 sluit Clovis een verdrag met de Bourgondische deelkoning Godigisel tegen diens rivaal Gundobad. Dit is voor Clovis ook een persoonlijke kwestie omdat Gundobad de moordenaar van zijn schoonouders is, terwijl Godigisel zijn vrouw Clotilde toen juist in bescherming heeft genomen. In 500 verzekert hij zijn rugdekking door een verdrag met Bretagne en trekt op tegen Bourgondië. Clovis en Godigisel verslaan Gundobad in de Slag bij Dijon. Gundobad vlucht naar Avignon maar een opmars van de Visigoten dwingt Clovis en Godigisel om zich terug te trekken. Nadat Godigisel is gedood, wordt door Theoderik van de Ostrogoten een vrede bemiddeld. De uitkomsten van de onderhandelingen zijn:
Gundobad wordt koning van geheel Bourgondië maar moet in de praktijk een sterke invloed van Clovis accepteren
Gundobad en Clovis sluiten een bondgenootschap
de Visigoten krijgen Avignon
De Visigoten
Nadat de Franken Syagrius hadden verslagen werd het snel duidelijk dat zij de belangrijke rivalen van de Visigoten om de macht in Gallië zouden worden. Deze rivaliteit werd nog veel sterker na de bekering van Clovis waarna de katholieke onderdanen van de Visigoten regelmatig een beroep op hem deden. Al in 498 had Clovis een veldtocht ondernomen tegen de Visigoten die hem tot Bordeaux bracht maar uiteindelijk geen resultaten opleverde. Na de confrontatie over Bourgondië in 500 volgt een periode van toenadering. Er vindt een persoonlijke ontmoeting plaats tussen Clovis en Alarik II en in 502 trouwt Clovis’ zoon Theuderik met een dochter van Alarik.
In 507 maakt Clovis afspraken met keizer Anastasios I om gezamenlijk de Goten aan te vallen. De keizer schenkt Clovis in dat verband een diadeem en een mantel. Clovis profileert zich in deze oorlog sterk als de verdediger van het katholieke geloof en de katholieke onderdanen van de ariaanse Visigoten. Hij verslaat samen met de Bourgondiërs, de Auvergners en de Ripuarische Franken, de Visigoten in de Slag van Vouillé (Voulan bij Poitiers) en doodt zelf hun koning Alarik II. [6] Anastasios erkent zijn succes door hem tot ereconsul te benoemen. Hoewel de Bourgondiërs Narbonne weten te veroveren, en ook tot 511 bezet zullen houden, lukt het niet om Septimanië te veroveren door interventie van Theoderik van de Ostrogothen. Clovis overwintert in Bordeaux. Hij verovert in 508 samen met de Bourgondiërs Toulouse en krijgt de schat van de Visigothen in handen. Zijn zoon Theoderik bezet de Auvergne. Afgezien van Septimanië hebben de Franken nu alle gebieden van de Visigoten in Gallië in handen.
Het bouwen van een staat
Al in 486 had Clovis de Salische vorsten die hem niet hadden gesteund, geëlimineerd. Na zijn overwinning op de Visigoten in 508 begon hij een campagne om alle Frankische koningen en aanvoerders, die in theorie gelijkwaardig aan hem waren, uit de weg te ruimen en alleen koning van de Franken te worden - hoewel ze meer dan twintig jaar lang zijn trouwe bondgenoten waren geweest. De Salische koningen Ragnachar, Ricchar en Rignomer, die grote gebieden bestuurden in het westen van Frankrijk, werden verslagen en vermoord. Tijdens de oorlog tegen de Visigoten had Clovis Cloderic, de kroonprins van de Ripuarische Franken, opgestookt om de macht te grijpen ten koste van zijn vader Sigebert de Lamme. Als Cloderic de raad van Clovis opvolgt en in 509 zijn vader vermoordt, laat Clovis (die voorwendt verontwaardigd te zijn) Cloderic op zijn beurt ter dood brengen (510) als straf voor zijn schandelijke misdaad. Clovis roept zich daarna ook tot koning van de Ripuarische Franken uit en is daarmee alleen koning van alle Franken.
In 508 geeft Clovis rijke giften aan het klooster van St Martin in Tours. Hij maakt Parijs tot hoofdstad en sticht daar de kerk van Petrus en Paulus (Saints-Apôtres). Dit is vrijwel zeker een nabootsing Constantijn de Grote die in Constantinopel was begraven in de kerk van de apostelen. Clovis en Clotilde zullen in deze kerk worden begraven. Omdat de heilige Geneviève ook in deze kerk wordt begraven, wordt de kerk later naar haar vernoemd. Op de plaats van deze kerk staat tegenwoordig het Panthéon. In 511 roept Clovis de synode van Orléans bijeen om de hechte band tussen kerk en staat te bevestigen. Bisschoppen zullen door een synode onder voorzitterschap van de koning worden benoemd, en ze zijn belastingplichtig. Clovis zendt een votiefkroon aan de paus.
Clovis laat een wetboek opstellen dat is gebaseerd op het Salische gewoonterecht maar introduceert daarin wel een systeem van hovelingen en kerkelijke en burgerlijke bestuurders (graven), in plaats van het oude adelsbegrip. Hij maakt in het wetboek een apart onderscheid voor de Gallo-Romeinse bevolking. Met zijn wetboek neemt Clovis definitief afscheid van het oud-Germaanse idee van koningschap en introduceert hij het middeleeuwse model.
Na zijn dood werd het Frankische Rijk, naar Salisch recht, verdeeld onder zijn mannelijke nakomelingen Theuderik I (Reims), Childebert I (Parijs), Chlodomer (Orléans) en Chlotarius I (Soissons).
Op 16-jarige leeftijd, in 481 volgde Chlodovech zijn vader op als koning van de Salische Franken in Doornik. In het begin was zijn grondgebied nog bescheiden. De Franken beheersten alleen het uiterste noorden van Gallië. Hij moest zijn macht bovendien delen met andere, deels aan hem verwante hertogen, leiders van naburige Salische stamgroepen. Bekend zijn Chararik en Ragnachar, welke laatste in Kamerijk resideerde. Bij de Rijn leefden de Ripuarische Franken, een zelfstandige stam.
Gallië was verder verdeeld in een Romeins restgebied onder Syagrius, rondom Parijs en Soissons, het zuiden en zuidwesten, dat deel uitmaakte van het koninkrijk van de Visigoten, en zelfstandige koninkrijken van de Alemannen en Bourgondiërs in het oosten en Bretagne in het westen.
Syagrius
Door de dood van de Visigotische koning Eurik wordt het machtsevenwicht in Gallië tijdelijk verstoord en heeft Clovis de mogelijkheid om zijn macht uit te breiden. Hij weet de meeste andere Salische Franken en de Ripuarische Franken te verenigen en (mogelijk samen met de Alemannen) verslaan zij in 486 Syagrius bij Soissons. De Franken breiden hun gezag uit tot de Loire. Clovis heeft nu duidelijk een leidende rol onder de Franken, maar is formeel nog gelijkwaardig aan de andere Frankische leiders, die ook delen van de nieuwe gebieden krijgen. De Franken heersen nu over een groot gebied met een nog min of meer intacte Gallo-Romeinse samenleving en economie (steden, kerk, onderwijs, geschoolde ambachtslieden) wat de basis vormt voor hun verdere expansie. Syagrius vlucht naar de Visigoten maar wordt in 487 uitgeleverd aan Clovis en ter dood gebracht.
Het verhaal van de Vaas van Soissons illustreert dat in deze tijd iedere vrije Frank nog de wil van de koning kon trotseren, als hij het recht aan zijn zijde had.
Na deze campagne keert Clovis zich tegen Chararik die hem niet tegen Syagrius had willen volgen. Hij ontneemt hem en zijn zoons hun macht en scheert hun lange haren en baarden af (teken van de koninklijke waardigheid). Als hij vervolgens een gerucht hoort dat ze tegen elkaar hebben gezegd dat ze gewoon moeten wachten tot hun haren weer aangroeien, laat hij ze alsnog vermoorden.[3]
In 491 verslaat hij een leger van de Thüringers, de oostelijke buren van de Franken, die daarna ook zijn gezag erkennen. In 493 trouwt Clovis met de Bourgondische prinses Clothilde. Zij is katholiek terwijl hij nog de oude Germaanse goden vereert. Clovis wordt nu algemeen als een belangrijk vorst erkend. Hij huwelijkt zijn zuster, Audofleda, uit aan Theoderik de Grote, koning van de Ostrogoten. Zijn vrouw, Clothilde, probeert Clovis tot 496 tevergeefs tot het christelijk geloof te bekeren. Wel worden hun kinderen gedoopt, maar het feit dat deze gedoopte kinderen ziek worden en sterven is voor Clovis een extra reden om zich niet te bekeren.
De Alemannen
In 496 vallen de Alemannen de Ripuarische Franken aan. Hun koning Sigebert roept de hulp in van de Salische Franken. Aan het kruispunt van de heerbanen Bavay - Keulen, en Straatsburg - Keulen, komt het nabij bij Tolbiac, nu Zülpich, tot een treffen. In eerste instantie lijken de Alemannen de slag te winnen, maar uiteindelijk weten de Franken de overwinning te behalen.
Volgens de legende heeft Clovis op het dieptepunt van de slag Wodan aangeroepen en om een overwinning gevraagd. Maar de Frankische verliezen bleven doorgaan. Toen dacht hij aan zijn christelijke echtgenote Clothilde, en zei hij het volgende: "God van mijn vrouw: als gij echt zo sterk zijt als mijn vrouw beweert, kom mij dan helpen en laat mij winnen. Dan zal ik mij tot het christendom bekeren." Het tij keerde als bij een wonder. Hij heeft zijn gelofte gehouden en zou zich in 496 bekeerd hebben.
In 506 verslaat Clovis de Alemannen opnieuw, ditmaal bij Straatsburg. De Franken achtervolgen de Alemannen tot in het gebied van de Ostrogoten. De gebieden van de Alemannen in het westen van hun koninkrijk en het Rijnland (behalve de Elzas) worden door de Franken geannexeerd. Deze oorlog van Clovis lijkt bedoeld om het gevaar van de Alemannen in zijn rug weg te nemen, voor zijn oorlog tegen de Visigoten in het volgende jaar.
De bekering van Clovis
De doop van Clovis, van een onbekende Franse schilder uit Saint-GillesDe bekering van Clovis tot het katholieke christendom is van groot politiek belang. Daar waar alle Germaanse vorsten ariaans of heidens zijn, maakt dit hem tot de held van de katholieke Gallo-Romeinse bevolking. Het jaar van zijn doop is omstreden en ook 497, 498, 499, 507 en 508 worden als mogelijkheid genoemd.[4] [5]
Clovis werd gedoopt door de heilige Remigius of St. Remi. Zijn twee zusters, Abboflede en Lantechilde, en volgens Gregorius 3000 van zijn krijgers, volgden zijn voorbeeld. Dit aantal lijkt echter meer geïnspireerd door het Bijbelboek Handelingen 2:41, waar ook ongeveer drieduizend bekeerlingen genoemd worden. Een leger van bisschoppen en priesters zou hen allen hebben gedoopt.
Uitbreiding Frankische heerschappij over Gallië onder Clovis[bewerken] De Bourgondiërs
In 499 sluit Clovis een verdrag met de Bourgondische deelkoning Godigisel tegen diens rivaal Gundobad. Dit is voor Clovis ook een persoonlijke kwestie omdat Gundobad de moordenaar van zijn schoonouders is, terwijl Godigisel zijn vrouw Clotilde toen juist in bescherming heeft genomen. In 500 verzekert hij zijn rugdekking door een verdrag met Bretagne en trekt op tegen Bourgondië. Clovis en Godigisel verslaan Gundobad in de Slag bij Dijon. Gundobad vlucht naar Avignon maar een opmars van de Visigoten dwingt Clovis en Godigisel om zich terug te trekken. Nadat Godigisel is gedood, wordt door Theoderik van de Ostrogoten een vrede bemiddeld. De uitkomsten van de onderhandelingen zijn:
Gundobad wordt koning van geheel Bourgondië maar moet in de praktijk een sterke invloed van Clovis accepteren
Gundobad en Clovis sluiten een bondgenootschap
de Visigoten krijgen Avignon
De Visigoten
Nadat de Franken Syagrius hadden verslagen werd het snel duidelijk dat zij de belangrijke rivalen van de Visigoten om de macht in Gallië zouden worden. Deze rivaliteit werd nog veel sterker na de bekering van Clovis waarna de katholieke onderdanen van de Visigoten regelmatig een beroep op hem deden. Al in 498 had Clovis een veldtocht ondernomen tegen de Visigoten die hem tot Bordeaux bracht maar uiteindelijk geen resultaten opleverde. Na de confrontatie over Bourgondië in 500 volgt een periode van toenadering. Er vindt een persoonlijke ontmoeting plaats tussen Clovis en Alarik II en in 502 trouwt Clovis’ zoon Theuderik met een dochter van Alarik.
In 507 maakt Clovis afspraken met keizer Anastasios I om gezamenlijk de Goten aan te vallen. De keizer schenkt Clovis in dat verband een diadeem en een mantel. Clovis profileert zich in deze oorlog sterk als de verdediger van het katholieke geloof en de katholieke onderdanen van de ariaanse Visigoten. Hij verslaat samen met de Bourgondiërs, de Auvergners en de Ripuarische Franken, de Visigoten in de Slag van Vouillé (Voulan bij Poitiers) en doodt zelf hun koning Alarik II. [6] Anastasios erkent zijn succes door hem tot ereconsul te benoemen. Hoewel de Bourgondiërs Narbonne weten te veroveren, en ook tot 511 bezet zullen houden, lukt het niet om Septimanië te veroveren door interventie van Theoderik van de Ostrogothen. Clovis overwintert in Bordeaux. Hij verovert in 508 samen met de Bourgondiërs Toulouse en krijgt de schat van de Visigothen in handen. Zijn zoon Theoderik bezet de Auvergne. Afgezien van Septimanië hebben de Franken nu alle gebieden van de Visigoten in Gallië in handen.
Het bouwen van een staat
Al in 486 had Clovis de Salische vorsten die hem niet hadden gesteund, geëlimineerd. Na zijn overwinning op de Visigoten in 508 begon hij een campagne om alle Frankische koningen en aanvoerders, die in theorie gelijkwaardig aan hem waren, uit de weg te ruimen en alleen koning van de Franken te worden - hoewel ze meer dan twintig jaar lang zijn trouwe bondgenoten waren geweest. De Salische koningen Ragnachar, Ricchar en Rignomer, die grote gebieden bestuurden in het westen van Frankrijk, werden verslagen en vermoord. Tijdens de oorlog tegen de Visigoten had Clovis Cloderic, de kroonprins van de Ripuarische Franken, opgestookt om de macht te grijpen ten koste van zijn vader Sigebert de Lamme. Als Cloderic de raad van Clovis opvolgt en in 509 zijn vader vermoordt, laat Clovis (die voorwendt verontwaardigd te zijn) Cloderic op zijn beurt ter dood brengen (510) als straf voor zijn schandelijke misdaad. Clovis roept zich daarna ook tot koning van de Ripuarische Franken uit en is daarmee alleen koning van alle Franken.
In 508 geeft Clovis rijke giften aan het klooster van St Martin in Tours. Hij maakt Parijs tot hoofdstad en sticht daar de kerk van Petrus en Paulus (Saints-Apôtres). Dit is vrijwel zeker een nabootsing Constantijn de Grote die in Constantinopel was begraven in de kerk van de apostelen. Clovis en Clotilde zullen in deze kerk worden begraven. Omdat de heilige Geneviève ook in deze kerk wordt begraven, wordt de kerk later naar haar vernoemd. Op de plaats van deze kerk staat tegenwoordig het Panthéon. In 511 roept Clovis de synode van Orléans bijeen om de hechte band tussen kerk en staat te bevestigen. Bisschoppen zullen door een synode onder voorzitterschap van de koning worden benoemd, en ze zijn belastingplichtig. Clovis zendt een votiefkroon aan de paus.
Clovis laat een wetboek opstellen dat is gebaseerd op het Salische gewoonterecht maar introduceert daarin wel een systeem van hovelingen en kerkelijke en burgerlijke bestuurders (graven), in plaats van het oude adelsbegrip. Hij maakt in het wetboek een apart onderscheid voor de Gallo-Romeinse bevolking. Met zijn wetboek neemt Clovis definitief afscheid van het oud-Germaanse idee van koningschap en introduceert hij het middeleeuwse model.
Na zijn dood werd het Frankische Rijk, naar Salisch recht, verdeeld onder zijn mannelijke nakomelingen Theuderik I (Reims), Childebert I (Parijs), Chlodomer (Orléans) en Chlotarius I (Soissons).
Heerlijkheid:
| Stamkoning der Sallische Franken, koning van geheel Gallië |
(1) trouwde met Amelberga.
Notitie bij het huwelijk van
Clovis en Amelberga: eerste huwelijk met een prinses
van de Ripuarische Franken, mogelijk met de naam Amalberga.
Amelberga is overleden.
(2) trouwde, 27 of 28 jaar oud, in 493 met Chlotildis van Bourgondië, ongeveer 13 jaar
oud. Chlotildis is geboren omstreeks 480. Chlotildis is overleden op zaterdag 3
juni 545 in Tours (Indre-et-Loire),
ongeveer 65 jaar oud.
Notitie bij Chlotildis:
Na de moord op haar ouders vond Clothilde bescherming bij
haar oom Godigisel in Genève. Zij huwt daarna de Frankische koning Clovis I
(zijn tweede huwelijk), op voorwaarde dat die haar christelijk geloof
respecteert. Het lukt haar niet om hem te bekeren maar ze mag wel haar kinderen
laten dopen. Als hun oudste zoon sterft na zijn doopsel en de tweede zoon zwaar
ziek wordt na zijn doopsel, wijt Clovis dat aan de god van zijn vrouw. Wanneer
uiteindelijk de tweede zoon geneest en Clovis een veldslag tegen de Alemannen
wint, laat Clovis zich op kerstdag 498 in Reims dopen door
Remigius.
Clovis en Clothilde kregen samen drie zonen: Chlodomer, Childebert I en Chlotharius I en een dochter: Clothilde.
Na de dood van Clovis in 511, reist Clothilde het land door en sticht alom kloosters. In 523 zet ze haar zoons aan tot een veldtocht tegen Bourgondië. Als haar zoon Chlodomer daarbij in 524 sneuvelt, probeert ze uit alle macht het leven en het erfdeel van zijn jonge kinderen te beschermen tegen hun ooms. Door een list weten Childebert I en Chlotharius I twee van de drie jongens in handen te krijgen. Zij zenden een bode aan hun moeder met een zwaard (de dood) en een schaar (afknippen van de haren en intrede in een klooster), en de vraag om daaruit te kiezen. In haar woede antwoordt Clothilde dat ze dan liever ziet dat de jongens sterven. Als de bode met dit antwoord terugkeert, worden de jongens inderdaad door hun ooms gedood. De derde jongen weet te vluchten, ziet af van zijn rechten en treedt in een klooster. Hierna sticht Clothilde een vrouwenklooster in Tours dat is gewijd aan Petrus, en trekt zich daarin terug.
Verering als heilige
Clothildis werd heilig verklaard door Paus Pelagius II en is de patroonheilige van de vrouwen, de lammen en de notarissen. Zij wordt aanroepen tegen koorts, kinderziekten en de plotse dood en voor de bekering van de echtgenoten. Haar feestdag is op 3 juni.
Bronnen
Gregorius van Tours, Gallische bisschop
Clovis en Clothilde kregen samen drie zonen: Chlodomer, Childebert I en Chlotharius I en een dochter: Clothilde.
Na de dood van Clovis in 511, reist Clothilde het land door en sticht alom kloosters. In 523 zet ze haar zoons aan tot een veldtocht tegen Bourgondië. Als haar zoon Chlodomer daarbij in 524 sneuvelt, probeert ze uit alle macht het leven en het erfdeel van zijn jonge kinderen te beschermen tegen hun ooms. Door een list weten Childebert I en Chlotharius I twee van de drie jongens in handen te krijgen. Zij zenden een bode aan hun moeder met een zwaard (de dood) en een schaar (afknippen van de haren en intrede in een klooster), en de vraag om daaruit te kiezen. In haar woede antwoordt Clothilde dat ze dan liever ziet dat de jongens sterven. Als de bode met dit antwoord terugkeert, worden de jongens inderdaad door hun ooms gedood. De derde jongen weet te vluchten, ziet af van zijn rechten en treedt in een klooster. Hierna sticht Clothilde een vrouwenklooster in Tours dat is gewijd aan Petrus, en trekt zich daarin terug.
Verering als heilige
Clothildis werd heilig verklaard door Paus Pelagius II en is de patroonheilige van de vrouwen, de lammen en de notarissen. Zij wordt aanroepen tegen koorts, kinderziekten en de plotse dood en voor de bekering van de echtgenoten. Haar feestdag is op 3 juni.
Bronnen
Gregorius van Tours, Gallische bisschop
Kind van Clovis en Amelberga:
Kinderen van Clovis en
Chlotildis:
1 Theuderik I der Franken, geboren
omstreeks 485. Theuderik is overleden omstreeks 511, ongeveer 26 jaar oud.
Notitie bij Theuderik:
Theuderik I (in het Frans Thierry I), was een Frankische
koning. Hij werd rond 485 geboren en was tussen 511 en 533 koning van Austrasië,
het oostelijke deel van het Frankische rijk, dat grotendeels door zijn vader
Clovis was veroverd. Na diens dood in 511 werd zijn koninkrijk verdeeld onder
zijn vier zonen. Theuderik was de oudste zoon van Clovis.
Al in 508 leidde hij in opdracht van zijn vader een veldtocht in Auvergne. Na zijn vaders dood kreeg Theuderik I Austrasië toegewezen. Als residentie koos hij Reims. Hij probeerde zijn rijk uit te breiden in oostelijke richting (Germanië). In 531 leidde hij samen met zijn broer Chlotarius I een veldtocht in en tegen Thüringen. Hij veroverde grote gebieden tussen de Elbe en de Main.
In 533 werd hij door koning Herminafrid van Thüringen uitgenodigd voor een bezoek aan Zülpich. Bij dit bezoek werd hij echter van de stadsmuur geworpen en overleed. Zijn zoon Theudebert I volgde hem op als koning van Austrasië.
Al in 508 leidde hij in opdracht van zijn vader een veldtocht in Auvergne. Na zijn vaders dood kreeg Theuderik I Austrasië toegewezen. Als residentie koos hij Reims. Hij probeerde zijn rijk uit te breiden in oostelijke richting (Germanië). In 531 leidde hij samen met zijn broer Chlotarius I een veldtocht in en tegen Thüringen. Hij veroverde grote gebieden tussen de Elbe en de Main.
In 533 werd hij door koning Herminafrid van Thüringen uitgenodigd voor een bezoek aan Zülpich. Bij dit bezoek werd hij echter van de stadsmuur geworpen en overleed. Zijn zoon Theudebert I volgde hem op als koning van Austrasië.
Heerlijkheid:
| koning van Austrasië |
2 Chlodomer der Franken, geboren in
495. Chlodomer is overleden in 524, 28 of 29 jaar oud.
Notitie bij Chlodomer:
Koning Chlodomer (495 - 524) was de Frankische koning van
Orléans van 511 tot aan zijn dood. Chlodomer was de tweede van de vier zonen van
Clovis I en Clothilde en verkreeg bij de verdeling van Clovis’ rijk Orléans
toegewezen. Chlodomer was getrouwd met koningin Guntheuca, waarmee hij samen
drie kinderen had.
Geschiedenis
Chlodomer werd in zijn koningschap bedreigd door zijn twee jongere broers Childebert I, koning van Parijs en Chlotarius I of Chlothar I, koning van Neustrië. Chlodomer sneuvelde in 524 toen hij samen met Childebert I en Chlotarius I Bourgondië binnenviel (de slag van Vézeronce ). Zijn broers waren zijn landsburen en hadden plannen om zijn rijk onder elkaar te verdelen.
Zij stuurden een bode met zwaard en schaar naar de treurende weduwe-koningin Guntheuca met het botte verzoek ofwel haar drie zonen te scheren, zodat ze hun prinselijke en tevens koninklijke waardigheid kwijt waren, ofwel anders ze te laten doden met het zwaard. Guntheuca was zo onthutst en verward in haar diepe droefenis, dat ze zei; "Als mijn kinderen toch geen koning kunnen worden, dat ik hen liever dood zie dan de schande van het kaalscheren..." De beide jongste prinsen werden gedood, maar de oudste, Chlodoald wist te ontkomen. Hij schoor zijn hoofd kaal en trad in het klooster. Het rijk van Orléans werd verdeeld. Koningin Guntheuca werd nadien gedwongen te trouwen met Chlotarius.
Geschiedenis
Chlodomer werd in zijn koningschap bedreigd door zijn twee jongere broers Childebert I, koning van Parijs en Chlotarius I of Chlothar I, koning van Neustrië. Chlodomer sneuvelde in 524 toen hij samen met Childebert I en Chlotarius I Bourgondië binnenviel (de slag van Vézeronce ). Zijn broers waren zijn landsburen en hadden plannen om zijn rijk onder elkaar te verdelen.
Zij stuurden een bode met zwaard en schaar naar de treurende weduwe-koningin Guntheuca met het botte verzoek ofwel haar drie zonen te scheren, zodat ze hun prinselijke en tevens koninklijke waardigheid kwijt waren, ofwel anders ze te laten doden met het zwaard. Guntheuca was zo onthutst en verward in haar diepe droefenis, dat ze zei; "Als mijn kinderen toch geen koning kunnen worden, dat ik hen liever dood zie dan de schande van het kaalscheren..." De beide jongste prinsen werden gedood, maar de oudste, Chlodoald wist te ontkomen. Hij schoor zijn hoofd kaal en trad in het klooster. Het rijk van Orléans werd verdeeld. Koningin Guntheuca werd nadien gedwongen te trouwen met Chlotarius.
Heerlijkheid:
| koning van Orléans van 511 tot aan zijn dood |
3 Childebert I der Franken, geboren in
496 in Reims. Childebert is overleden
op vrijdag 13 december 558, 61 of 62 jaar oud.
Childebert trouwde met Vultrogotha.
Vultrogotha is overleden.
Notitie bij Childebert:
Childebert I (Reims, 496 - 13 december 558) was de
Frankische koning van Parijs uit het geslacht der Merovingers. Hij was de zoon
van Clovis I, regeerde in Parijs, waar hij verbleef, en de streek van Seine en
Somme tot tegen Bretagne en het Kanaal, van 511 tot 558.
Hij trok na de oorlog in Thüringen naar Spanje, waar Amalarik, de man van Childeberts zuster Clothilde, heerste. Amalarik vernederde zijn vrouw voortdurend, besmeurde haar met mest en uitwerpselen en sloeg haar tot bloedens toe. Toen Amalarik vernam dat Childebert I op komst was om hem mores te leren, wilde hij over zee de vlucht nemen. Hij bracht al zijn schatten aan boord, maar Childeberts leger kon nog net de afvaart beletten. Amalarik wilde in een kerk schuilen, maar een soldaat bracht hem onderweg een dodelijke slag toe. Met edelstenen en andere kostbaarheden bracht Childebert I zijn zuster naar Parijs. Door een ongeval overleed zij onderweg.
Childebert I was gehuwd met Vultrogotha en had twee dochters. Beseffend dat hij zonder mannelijke nakomeling zijn rijk ooit zou moeten afstaan, en jaloers op zijn broer Chlotarius I, die bij verschillende vrouwen zeven zonen had, zocht hij toenadering tot zijn neef Theudebert I.
Terwijl Chlotarius I tegen de Saksen vocht en het gerucht verspreid werd dat hij gesneuveld was, meende Childebert I nu de alleenheerser te zijn. Hij trok het gebied van Chlotarius I binnen, bezette Reims en richtte vernielingen aan.
Kort voor hij, na een langdurige ziekte, in 558 stierf, stichtte hij het klooster Saint-Germain-des-Prés, waar hij begraven werd. Chlotarius I, alleenheerser geworden, stuurde de weduwe Vultrogotha en haar twee dochters in ballingschap. Zij was een vrome, edelmoedige vrouw en werd als een heilige beschouwd. Charibert I, opvolger van Chlotarius I, bracht haar later terug naar Parijs.
Hij trok na de oorlog in Thüringen naar Spanje, waar Amalarik, de man van Childeberts zuster Clothilde, heerste. Amalarik vernederde zijn vrouw voortdurend, besmeurde haar met mest en uitwerpselen en sloeg haar tot bloedens toe. Toen Amalarik vernam dat Childebert I op komst was om hem mores te leren, wilde hij over zee de vlucht nemen. Hij bracht al zijn schatten aan boord, maar Childeberts leger kon nog net de afvaart beletten. Amalarik wilde in een kerk schuilen, maar een soldaat bracht hem onderweg een dodelijke slag toe. Met edelstenen en andere kostbaarheden bracht Childebert I zijn zuster naar Parijs. Door een ongeval overleed zij onderweg.
Childebert I was gehuwd met Vultrogotha en had twee dochters. Beseffend dat hij zonder mannelijke nakomeling zijn rijk ooit zou moeten afstaan, en jaloers op zijn broer Chlotarius I, die bij verschillende vrouwen zeven zonen had, zocht hij toenadering tot zijn neef Theudebert I.
Terwijl Chlotarius I tegen de Saksen vocht en het gerucht verspreid werd dat hij gesneuveld was, meende Childebert I nu de alleenheerser te zijn. Hij trok het gebied van Chlotarius I binnen, bezette Reims en richtte vernielingen aan.
Kort voor hij, na een langdurige ziekte, in 558 stierf, stichtte hij het klooster Saint-Germain-des-Prés, waar hij begraven werd. Chlotarius I, alleenheerser geworden, stuurde de weduwe Vultrogotha en haar twee dochters in ballingschap. Zij was een vrome, edelmoedige vrouw en werd als een heilige beschouwd. Charibert I, opvolger van Chlotarius I, bracht haar later terug naar Parijs.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
4 Chlotarius I der Franken, geboren in
497. Chlotarius is overleden in 561 in Compiègne, 63 of 64 jaar oud. Hij is begraven
in klooster van St Medardus in
Soissons.
Chlotarius:
Notitie bij Chlotarius:
Verdeling van het rijk
Na de dood van zijn vader in 511 werd het rijk opgesplitst tussen Chlotarius I en zijn drie broers, die elk een koningstitel kregen. Chlotarius I kreeg het oorspronkelijke kerngebied van de Salische Franken en het zuidelijk deel van deel van Aquitanië, met Soissons als hoofdstad. Zijn erfdeel is met oranje in de kaart weergegeven.
In 523 / 524 viel hij met zijn broers Chlodomer en Childebert I Bourgondië binnen, hiertoe aangezet door hun moeder die nog een persoonlijke rekening met het Bourgondische koningshuis had te vereffenen. De Bourgondische koning werd gedood maar zijn broer Godomar nam de leiding van het verzet op zich en wist Chlodomer te doden. De Bourgondische koningin-weduwe Guntheuca huwde (gedwongen) met Chlotarius I.
Childebert I en Chlotarius I wilden Chlodomers koninkrijk verdelen maar vreesden dat zijn zonen hun erfdeel zouden opeisen. Daarom lokten zij hun neven weg van Clothilde die hen in bescherming had genomen. Ze twijfelden of ze hen zouden doden of scheren "zoals het overige volk" (los, lang haar was een teken van het koningschap) en in een klooster zouden wegsluiten, maar ze lieten de keuze uiteindelijk over aan Clothilde. Ze zonden haar een bode, voorzien van schaar en zwaard, met de volgende vraag: "...of zij wenste dat haar kinderen met geschoren haar het leven behouden bleef of, dat zij zouden worden gedood." In haar verslagenheid antwoordde ze, dat - als ze dan toch de troon niet zouden bestijgen - zij hen liever dood zag dan geschoren. Twee van de zonen werden omgebracht, een derde wist te ontkomen, maar werd geestelijke om aan zijn ooms te ontkomen. Chlotarius en Childebert verdeelden nu het bezit van Chlodomer; Chlotarius kreeg de streken rond Tours en Poitiers.
In 534 vielen Chlotarius en Childebert opnieuw Bourgondië aan. Ze belegerden en veroverden Autun en wisten het hele koninkrijk te bezetten en zetten koning Godomar af. Chlotarius verwierf de gebieden rond Grenoble, Die, Valence en Embrun. De Bourgondiërs behielden wel hun eigen wetten.
Andere oorlogen
In 531 veroverde Chlotarius samen zijn halfbroer Theuderik I Thüringen. Chlotarius nam als deel van de buit zijn tweede vrouw mee naar huis maar het lukte hem niet ook een deel van het koninkrijk te verwerven. De onenigheid liep zo hoog op dat Theuderik een moordaanslag op Chlotarius liet uitvoeren, maar die mislukte.
Rond 535 werd Chlotar aangevallen door Theuderik en Childebert. Hij werd ernstig in het nauw gebracht maar zijn broers zetten uiteindelijk niet door.
In 536 bezette Chlotarius de gebieden rond Orange, Carpentras en Gap als de Ostrogoten de Provence opgaven.
In 541 viel hij met zijn broer Childebert de Visigoten aan en belegerde Zaragoza maar ze werden teruggedreven.
Hereniging van het Frankische rijk
Na een aantal jaren van betrekkelijke rust erft Chlotarius alle Frankische koninkrijken als hun koningen kinderloos overlijden:
In 555 overlijdt Theudowald, koning van Austrasië. Chlotarius gaat snel een verbintenis aan met zijn weduwe Waldrada en verkrijgt zo het koninkrijk.
In 556 onderdrukt hij een opstand van de Saksen en de Thüringers en legt ze een schatting van 500 runderen per jaar op.
In 558 erft Chlotarius het koninkrijk van Childebert.
Chlotarius kan niet verhinderen dat de Italiaanse gebieden die Theudowald en Childebert hadden veroverd toen het rijk van de Ostrogoten instortte, verloren gaan. Hij sluit een bondgenootschap met de Longobarden.
Laat in 560 zijn opstandige zoon Chramm en zijn gezin opsluiten in een boerderij in Bretagne (waarheen hij was gevlucht), die vervolgens wordt afgebrand. Doet daarna boete in Tours.
In 561 overleed hij nadat hij tijdens een jachtpartij koorts had gekregen, en werd het rijk verdeeld tussen zijn vier zoons, Sigebert I, Chilperic I, Charibert I en Guntramnus.
Huwelijken
Chlotarius was meerdere malen getrouwd:
1.Guntheuca, weduwe van Chlodomer.
2.Radegund van Thüringen.
3.Ingonda. Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius vraagt om een goede echtgenoot voor haar zuster te vinden, besluit die dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat de zusters ook tezamen leven. Moeder van Sigebert I, Charibert I en Guntram.
4.Aregonda (polygaam). Moeder van Chilperic I.
5.Waldrada, een Langobardische prinses, weduwe van zijn achterneef Theudowald. Toen de bisschoppen bezwaar maakten wegens verwantschap, heeft hij haar verstoten en met hertog Garibald I van Beieren laten trouwen. Overigens is het onduidelijk of ze echt getrouwd zijn, Gregorius van Tours vermeldt alleen dat ze gemeenschap hadden.
6.Er zijn nog enkele minnaressen geweest die niet met naam bekend zijn.
Na de dood van zijn vader in 511 werd het rijk opgesplitst tussen Chlotarius I en zijn drie broers, die elk een koningstitel kregen. Chlotarius I kreeg het oorspronkelijke kerngebied van de Salische Franken en het zuidelijk deel van deel van Aquitanië, met Soissons als hoofdstad. Zijn erfdeel is met oranje in de kaart weergegeven.
In 523 / 524 viel hij met zijn broers Chlodomer en Childebert I Bourgondië binnen, hiertoe aangezet door hun moeder die nog een persoonlijke rekening met het Bourgondische koningshuis had te vereffenen. De Bourgondische koning werd gedood maar zijn broer Godomar nam de leiding van het verzet op zich en wist Chlodomer te doden. De Bourgondische koningin-weduwe Guntheuca huwde (gedwongen) met Chlotarius I.
Childebert I en Chlotarius I wilden Chlodomers koninkrijk verdelen maar vreesden dat zijn zonen hun erfdeel zouden opeisen. Daarom lokten zij hun neven weg van Clothilde die hen in bescherming had genomen. Ze twijfelden of ze hen zouden doden of scheren "zoals het overige volk" (los, lang haar was een teken van het koningschap) en in een klooster zouden wegsluiten, maar ze lieten de keuze uiteindelijk over aan Clothilde. Ze zonden haar een bode, voorzien van schaar en zwaard, met de volgende vraag: "...of zij wenste dat haar kinderen met geschoren haar het leven behouden bleef of, dat zij zouden worden gedood." In haar verslagenheid antwoordde ze, dat - als ze dan toch de troon niet zouden bestijgen - zij hen liever dood zag dan geschoren. Twee van de zonen werden omgebracht, een derde wist te ontkomen, maar werd geestelijke om aan zijn ooms te ontkomen. Chlotarius en Childebert verdeelden nu het bezit van Chlodomer; Chlotarius kreeg de streken rond Tours en Poitiers.
In 534 vielen Chlotarius en Childebert opnieuw Bourgondië aan. Ze belegerden en veroverden Autun en wisten het hele koninkrijk te bezetten en zetten koning Godomar af. Chlotarius verwierf de gebieden rond Grenoble, Die, Valence en Embrun. De Bourgondiërs behielden wel hun eigen wetten.
Andere oorlogen
In 531 veroverde Chlotarius samen zijn halfbroer Theuderik I Thüringen. Chlotarius nam als deel van de buit zijn tweede vrouw mee naar huis maar het lukte hem niet ook een deel van het koninkrijk te verwerven. De onenigheid liep zo hoog op dat Theuderik een moordaanslag op Chlotarius liet uitvoeren, maar die mislukte.
Rond 535 werd Chlotar aangevallen door Theuderik en Childebert. Hij werd ernstig in het nauw gebracht maar zijn broers zetten uiteindelijk niet door.
In 536 bezette Chlotarius de gebieden rond Orange, Carpentras en Gap als de Ostrogoten de Provence opgaven.
In 541 viel hij met zijn broer Childebert de Visigoten aan en belegerde Zaragoza maar ze werden teruggedreven.
Hereniging van het Frankische rijk
Na een aantal jaren van betrekkelijke rust erft Chlotarius alle Frankische koninkrijken als hun koningen kinderloos overlijden:
In 555 overlijdt Theudowald, koning van Austrasië. Chlotarius gaat snel een verbintenis aan met zijn weduwe Waldrada en verkrijgt zo het koninkrijk.
In 556 onderdrukt hij een opstand van de Saksen en de Thüringers en legt ze een schatting van 500 runderen per jaar op.
In 558 erft Chlotarius het koninkrijk van Childebert.
Chlotarius kan niet verhinderen dat de Italiaanse gebieden die Theudowald en Childebert hadden veroverd toen het rijk van de Ostrogoten instortte, verloren gaan. Hij sluit een bondgenootschap met de Longobarden.
Laat in 560 zijn opstandige zoon Chramm en zijn gezin opsluiten in een boerderij in Bretagne (waarheen hij was gevlucht), die vervolgens wordt afgebrand. Doet daarna boete in Tours.
In 561 overleed hij nadat hij tijdens een jachtpartij koorts had gekregen, en werd het rijk verdeeld tussen zijn vier zoons, Sigebert I, Chilperic I, Charibert I en Guntramnus.
Huwelijken
Chlotarius was meerdere malen getrouwd:
1.Guntheuca, weduwe van Chlodomer.
2.Radegund van Thüringen.
3.Ingonda. Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius vraagt om een goede echtgenoot voor haar zuster te vinden, besluit die dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat de zusters ook tezamen leven. Moeder van Sigebert I, Charibert I en Guntram.
4.Aregonda (polygaam). Moeder van Chilperic I.
5.Waldrada, een Langobardische prinses, weduwe van zijn achterneef Theudowald. Toen de bisschoppen bezwaar maakten wegens verwantschap, heeft hij haar verstoten en met hertog Garibald I van Beieren laten trouwen. Overigens is het onduidelijk of ze echt getrouwd zijn, Gregorius van Tours vermeldt alleen dat ze gemeenschap hadden.
6.Er zijn nog enkele minnaressen geweest die niet met naam bekend zijn.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
(1) trouwde met Guntheuca van Gondioque. Guntheuca is geboren omstreeks
495. Guntheuca is overleden omstreeks 532, ongeveer 37 jaar oud.
Notitie bij Guntheuca:
Zij was de dochter van de laatste koning van
Bourgondië.
Haar leven verliep niet bepaald over rozen. Zij was eerst getrouwd met Chlodomer, de koning van het op Orléans gecentreerde Frankische koninkrijk, de overwinnaar van haar vader. Samen kregen zij drie kinderen: Gunthar, Theudebald, en Chlodoald (later heiligverklaard als Sint Cloud).
Haar man viel in de strijd tegen de Bourgondiers. Als straf moordden haar Frankische zwagers een groot deel van haar Bourgondische familie uit.
Zij werd later gedwongen te trouwen met een van die zwagers, de broer van haar eerste echtgenoot Chlotarius I, koning van het op Soissons gecentreerde Frankrijk koninkrijk. Haar eerste twee kinderen, Gunthar en Theudebald, werden vervolgens eigenhandig door haar tweede echtgenoot vermoord, alleen de oudste zoon, Chlodoald, wist te ontkomen naar het klooster. De bescherming van haar schoonmoeder, Clothilde, de vrouw van Clovis I, eveneens een Bourgondische prinses, maar dan uit de vorige generatie, wiens vader en moeder mogelijk door de vader of een oom van Guntheuca, Gundobad, waren vermoord, slaagde er niet in haar twee jongste kinderen en Clothildes kleinkinderen van hun oom te redden.
Haar leven verliep niet bepaald over rozen. Zij was eerst getrouwd met Chlodomer, de koning van het op Orléans gecentreerde Frankische koninkrijk, de overwinnaar van haar vader. Samen kregen zij drie kinderen: Gunthar, Theudebald, en Chlodoald (later heiligverklaard als Sint Cloud).
Haar man viel in de strijd tegen de Bourgondiers. Als straf moordden haar Frankische zwagers een groot deel van haar Bourgondische familie uit.
Zij werd later gedwongen te trouwen met een van die zwagers, de broer van haar eerste echtgenoot Chlotarius I, koning van het op Soissons gecentreerde Frankrijk koninkrijk. Haar eerste twee kinderen, Gunthar en Theudebald, werden vervolgens eigenhandig door haar tweede echtgenoot vermoord, alleen de oudste zoon, Chlodoald, wist te ontkomen naar het klooster. De bescherming van haar schoonmoeder, Clothilde, de vrouw van Clovis I, eveneens een Bourgondische prinses, maar dan uit de vorige generatie, wiens vader en moeder mogelijk door de vader of een oom van Guntheuca, Gundobad, waren vermoord, slaagde er niet in haar twee jongste kinderen en Clothildes kleinkinderen van hun oom te redden.
(2) trouwde met Radegundis Van Thuringen. Radegundis is geboren omstreeks
520. Radegundis is overleden op woensdag 13 augustus 587, ongeveer 67 jaar oud.
Notitie bij Radegundis:
Radegundis (circa 520 - 13 augustus 587) was koningin der
Franken. Ze was de dochter van koning Berthachar die samen met zijn broers
Baderik en Hermanfried over het koninkrijk Thüringen heerste. De broers
betwistten elkaars macht en Hermanfried doodde Berthachar. Diens bezittingen
gingen over naar Hermanfried die zich ook ontfermde over de twee kinderen,
Radegundis en haar broer, die Berthachar achterliet.
Bij zijn poging om ook het deel van Baderik te veroveren zocht hij steun bij koning Theuderic, die heerste ten oosten van het Thüringse koninkrijk. Hermanfried beloofde Theuderic de helft van het grondbezit van Baderik, als deze verslagen zou worden.
Baderik werd verslagen en gedood, waarna Hermanfried vergat om zijn belofte aan Theuderic na te komen. Theuderic nam wraak, daarbij geholpen door zijn broer Chlotarius I, koning der Franken, en Hermanfried sloeg op de vlucht.
Chlotarius nam de twee kinderen over wie Hermanfried zich ontfermd had, gevangen: Radegundis was toen 10 jaar oud. Beide kinderen werden christelijk opgevoed. De leermeesters van Radegundis merkten dat ze een grote interesse vertoonde voor Latijn en Grieks.
Op haar zeventiende nam haar leven een plotselinge wending: Chlotarius wilde met haar trouwen. Zij wilde echter niets met de moordenaar van haar familie te maken hebben en besloot te vluchten. Dat mislukte, en Radegundis onderwierp zich aan de wil van de koning. Het huwelijk werd in 538 in Soissons gesloten.
Door haar plichten strikt te vervullen bleef ze een christelijk leven leiden; ze bad veel en deed aan liefdadigheid.
Opnieuw nam haar leven een dramatische wending, toen Chlotarius de broer van Radegundis liet vermoorden, vermoedelijk omdat hij in hem een gevaar zag voor zijn aanspraak op de troon van Thüringen. Radegundis besloot zich in een klooster terug te trekken. Hiertoe werd ze in staat gesteld door Medardus, bisschop van Noyon.
Haar vermogen stelde ze ter beschikking van de armen en ze wijdde zich aan de verzorging van de zieken, vooral van de lepralijders. Ze stichtte het klooster van het Heilige Kruis in Poitiers, maar weigerde daar abdis te worden. Ze stierf in 587.
Wanneer ze werd heilig verklaard, is onbekend, maar ze werd een tamelijk populaire heilige in Frankrijk. Ze is de patrones van de vrouwelijke koks.
Haar leven werd opgetekend door Venantius Fortunatus, een dichter uit de 6e eeuw en bisschop van Poitiers, en ook Radegundis’ kapelaan. Er zijn overigens verschillende verhalen in omloop. Zo zou ze al op haar 12e gedwongen zijn om met Chlotarius te trouwen. Anderen geven stelselmatige mishandeling als reden voor haar vlucht. Er is ook een versie waarbij ze gedwongen werd met Chlotarius te trouwen, maar omdat ze niets met de moordenaar van haar oom te maken wilde hebben, werd ze opgesloten in een klooster.
Ze zou de leerlinge geweest zijn van Johannes, een kluizenaar uit Chinon.
De Sint-Radegundiskerk van Merendree en van Louvignies zijn de enige twee kerken in België die aan haar zijn toegewijd.
Bij zijn poging om ook het deel van Baderik te veroveren zocht hij steun bij koning Theuderic, die heerste ten oosten van het Thüringse koninkrijk. Hermanfried beloofde Theuderic de helft van het grondbezit van Baderik, als deze verslagen zou worden.
Baderik werd verslagen en gedood, waarna Hermanfried vergat om zijn belofte aan Theuderic na te komen. Theuderic nam wraak, daarbij geholpen door zijn broer Chlotarius I, koning der Franken, en Hermanfried sloeg op de vlucht.
Chlotarius nam de twee kinderen over wie Hermanfried zich ontfermd had, gevangen: Radegundis was toen 10 jaar oud. Beide kinderen werden christelijk opgevoed. De leermeesters van Radegundis merkten dat ze een grote interesse vertoonde voor Latijn en Grieks.
Op haar zeventiende nam haar leven een plotselinge wending: Chlotarius wilde met haar trouwen. Zij wilde echter niets met de moordenaar van haar familie te maken hebben en besloot te vluchten. Dat mislukte, en Radegundis onderwierp zich aan de wil van de koning. Het huwelijk werd in 538 in Soissons gesloten.
Door haar plichten strikt te vervullen bleef ze een christelijk leven leiden; ze bad veel en deed aan liefdadigheid.
Opnieuw nam haar leven een dramatische wending, toen Chlotarius de broer van Radegundis liet vermoorden, vermoedelijk omdat hij in hem een gevaar zag voor zijn aanspraak op de troon van Thüringen. Radegundis besloot zich in een klooster terug te trekken. Hiertoe werd ze in staat gesteld door Medardus, bisschop van Noyon.
Haar vermogen stelde ze ter beschikking van de armen en ze wijdde zich aan de verzorging van de zieken, vooral van de lepralijders. Ze stichtte het klooster van het Heilige Kruis in Poitiers, maar weigerde daar abdis te worden. Ze stierf in 587.
Wanneer ze werd heilig verklaard, is onbekend, maar ze werd een tamelijk populaire heilige in Frankrijk. Ze is de patrones van de vrouwelijke koks.
Haar leven werd opgetekend door Venantius Fortunatus, een dichter uit de 6e eeuw en bisschop van Poitiers, en ook Radegundis’ kapelaan. Er zijn overigens verschillende verhalen in omloop. Zo zou ze al op haar 12e gedwongen zijn om met Chlotarius te trouwen. Anderen geven stelselmatige mishandeling als reden voor haar vlucht. Er is ook een versie waarbij ze gedwongen werd met Chlotarius te trouwen, maar omdat ze niets met de moordenaar van haar oom te maken wilde hebben, werd ze opgesloten in een klooster.
Ze zou de leerlinge geweest zijn van Johannes, een kluizenaar uit Chinon.
De Sint-Radegundiskerk van Merendree en van Louvignies zijn de enige twee kerken in België die aan haar zijn toegewijd.
Heerlijkheid:
| Koningin der Franken |
(3) begon een relatie met Ingund (Ingunde, Ingond of Ingunda) Van Thuringen. Ingund
is geboren in 499 in Thuringen. Ingund
is overleden.
Notitie bij Ingund: Vanaf 517 was ze al de minnares van Chlotarius. Als zij Chlotarius
vraagt om een goede echtgenoot voor haar zusterAragonda te vinden, besluit die
dat er geen betere kan zijn dan hijzelf. Hij sluit een polygaam huwelijk en laat
de zusters ook tezamen leven.
(4) trouwde met Aregonda Van Thuringen. Aregonda is geboren omstreeks
520. Aregonda is overleden omstreeks 565, ongeveer 45 jaar oud.
Notitie bij Aregonda:
Aregonda (ca. 520 - ca. 565) was de vierde echtgenote van
koning Chlotarius I van de Franken. Moeder van Chilperic I. Haar zuster Ingund
was de eerste echtgenote van Chlotarius I.
Haar intacte graf is in 1959 gevonden in de Kathedraal van Saint-Denis. Uit onderzoek van het lichaam is gebleken dat ze ongeveer 45 jaar oud is geworden. Ze droeg een linnen hemd, een paarse zijden tunica met rode, met rozetten geborduurde, satijnen mouwen, een met goudborduursel versierde roodbruine zijden mantel, linnen kousen met lederen riempjes, schoenen met verguld zilveren gespen en een sluier.
Op grond van de stijl van de kleding en de versieringen wordt het graf door sommigen wat later gedateerd, wat zou betekenen dat het niet van Aregonda zou zijn. Sterk voor haar identiteit spreekt echter een zegelring die aan haar linkerhand is gevonden, waar haar naam in was gegraveerd.
Haar intacte graf is in 1959 gevonden in de Kathedraal van Saint-Denis. Uit onderzoek van het lichaam is gebleken dat ze ongeveer 45 jaar oud is geworden. Ze droeg een linnen hemd, een paarse zijden tunica met rode, met rozetten geborduurde, satijnen mouwen, een met goudborduursel versierde roodbruine zijden mantel, linnen kousen met lederen riempjes, schoenen met verguld zilveren gespen en een sluier.
Op grond van de stijl van de kleding en de versieringen wordt het graf door sommigen wat later gedateerd, wat zou betekenen dat het niet van Aregonda zou zijn. Sterk voor haar identiteit spreekt echter een zegelring die aan haar linkerhand is gevonden, waar haar naam in was gegraveerd.
101 Sigernerus I (Sigibert) (Sigernerus I van
Auvergne) der Franken is geboren in 419, zoon van Clodio (’met de Lange
Haren’) der Franken (Merovenus) (zie 97) en Basina von THÜRINGEN. Sigernerus
is overleden.
Notitie bij Sigernerus:
bijgenaamd "de lamme"
Kind van Sigernerus uit onbekende relatie:
1 Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken, geboren
omstreeks 480. Volgt 102.
102 Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar"
der Franken is geboren omstreeks 480, zoon van Sigernerus I (Sigibert)
(Sigernerus I van Auvergne) der Franken (zie 101). Clodéric is
overleden in 509 in Keulen (D),
ongeveer 29 jaar oud (oorzaak: Vermoord).
Notitie bij Clodéric:
Cloderic laat zich in 508 tijdens de Frankische veldtocht
tegen de Visigoten door Clovis I opstoken om zijn vader Sigebert de Lamme te
vermoorden en zelf het koningschap op te eisen. Hij vermoordt zijn vader als die
ligt te rusten tijdens de jacht en wordt zelf koning van Ripuarische Franken.
Vervolgens wordt hij door agenten van Clovis vermoord. Clovis ontkent
betrokkenheid bij de moord op Sigibert en zegt dat de dood van Cloderic zijn
terechte straf is, en roept zichzelf uit tot koning van de Ripuarische
Franken.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
103 Munderic der Franken is geboren
omstreeks 500, zoon van Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken
(zie 102). Munderic is overleden na 532,
minstens 32 jaar oud.
Notitie bij Munderic:
Munderic, probeerde door een opstand tegen Theuderik I het
koninkrijk van zijn familie te herstellen maar werd in 532 door volgelingen van
Theuderik vermoord.
Munderic trouwde met Arthemia de Genève.
Arthemia is geboren omstreeks 500. Arthemia is overleden.
104 Doda de MONTFAUCON is geboren
omstreeks 500, dochter van Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken
(zie 102). Doda is overleden.
Notitie bij Doda: Doda, gehuwd met Ferreolus van Rodez, zoon van Tonantius Ferreolus
(senator), later abdis van St Pieter te Reims en heilig
verklaard.
Doda trouwde met Ferreol van SCHELDE. Ferreol is geboren omstreeks 489 in
Westfalen (D). Ferreol is overleden.
Kinderen van Doda en Ferreol:
105 Kenan is geboren in 3675 v. Chr.,
zoon van Enos (zie 106) en Noam (zie 3). Kenan is
overleden in 2765 v. Chr., 909 of 910 jaar oud. Kenan trouwde met Mualeleth. Zie 4 voor
persoonsgegevens van Mualeleth.
Kinderen van Kenan en Mualeleth: zie 4.
106 Enos is geboren in 3765 v. Chr., zoon
van Set (zie 107) en Azura (zie 2). Enos is
overleden in 2958 v. Chr., 806 of 807 jaar oud. Enos trouwde met Noam. Zie 3 voor persoonsgegevens van Noam.
Kinderen van Enos en Noam: zie 3.
107 Set is geboren in 3870 v. Chr., zoon
van Adam (zie 1) en Eva. Set is overleden in 2958 v.
Chr., 911 of 912 jaar oud. Set trouwde met Azura. Zie 2 voor persoonsgegevens van Azura.
Kinderen van Set en Azura: zie 2.
Gegenereerd met Aldfaer
versie 4.2 op 07-10-2012 12:28 door Burssens Guido
